Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 15

af Dahliu hvað eftir annað. Hann spurði
Ereddie, hvort hún væri nokkuð mótfall-
ln því að vera hjá börnunum, þangað til
hann kæmi heim aftur; síðan lagði hann
af stað. Freddie fannst sem hann hefði
tekið hjarta hennar með sér, þegar hún
heyrði hliðið skellast á eftir honum.
Tveim tímum síðar var hann kominn
aítur. Hann gekk hægt og þreytulega upp
fröppurriar og inn í anddyrið. Þar hitti
Ereddie hann. Hann sagði hljómlausri
1-öddu: „Hún vill það ekki. Hún hló bara
að mér.“
Síðan læsti hann sig inni í herbergi sínu.
Ekki var um neitt annað að ræða fyrir
Ereddie en að fara heim. En samt þótti
henni það miður að yfirgefa hann. Hún
þélt áfram að sjá fyrir sér örvinglað and-
'E hans. Terry var mjög tilfinningaríkur
niaður. Það var aldrei að vita, upp á hverju
hann gæti tekið.
Hún hafði ekki verið heima nema í fimm
ni*nútur, þegar hún fór aftur í kápuna
sma og hraðaði sér til litla hússins. Hún
l’Pnaði dyrnar og gekk að dyrum herbergis
lans og bankaði.
Hann opnaði og horfði undrandi á hana.
“Hr eitthvað að?“
>.Þér verðið að afsaka, en ég hafði
ahyggjur af yður — að það gæti máski
v01riið eitthvað fyrir .. . “
Hg svo var eins og hún missti allt í
6lnu aTa stjórn á sér, og hún hrópaði upp:
” H’ernig getið þér verið svona heimsk-
Ul • Skiljið þér ekki að ef hún kemur
lngað aftur, þá verður hún óhamingju-
s°m og líka, þér og börnin! Sjáið þér það
a s ekki, að hún er ekki manneskja til
a þúa í svona litlu húsi, lifa rólegu lífi,
barna og sjá um mat og þrif ? Það
femist allt aftur á annan endann, og það
1 skelfilegt fyrir börnin . . .“ Röddin
last henni, og hún bætti við í æsingi:
n yður er sjálfsagt sama.“
” / Ereddie!" sagði hann lágt.
nn deplaði augum til að losna við tár-
^ E 1 M I L I S B L A Ð I Ð
in. „En ég kem hingað ekki aftur. Skilið
kveðju frá mér til Sallyar og Billy.“
Tárin brutust nú fram, logheit tár svo
að sveið undan. Hún snerist á hæli og
hraðaði sér út. Terry fór ekki á eftir henni.
Hann sat eftir og fól andlitið í höndum sér.
En daginn eftir kom Freddie. Ekki
Terrys vegna, heldur vegna barnanna.
Henni fannst það vera skylda sín, hlut-
verk sitt, að gæta þeirra, svo að þau gyldu
ekki mistaka foreldra sinna. Þau gætu
ekki án hennar verið.
Hún flýtti sér að taka til í húsinu, óðara
og Terry var farinn, og sagði við Sally:
„Getið þið verið svo væn að gæta ykkar
sjálf; ég kem brátt aftur . . .“
Freddie ætlaði sér til bæjarins og hafa
tal af Dahliu. Hún ætlaði sér að segja
henni, að ef hún vildi snúa aftur heim
til Terrys og barnanna — þá skyldi hún
verða um kyrrt hjá þeim og annast heim-
ilið, ef frúnni þóknaðist það.
Hún vissi hvað hótelið hét, sem Dahlia
bjó í, en hana hafði ekki grunað, að það
væri jafn tilkomumikið og raun varð á.
Hún bað afgreiðslumanninn að hringja
upp til frú Northam og spyrja hana hvort
hún gæti tekið á móti henni; fór síðan
upp með lyftunni. Ungþjónn opnaði dyrn-
ar fyrir hana, og síðan stóð hún augliti
til auglitis við frú Northam, konuna, sem
gift var manninum — sem Freddie elskaði.
Dahlia leit út fyrir að vera nítján ára
gömul. Enginn hefði getað trúað því, að
hún væri búin að vera gift í meira en
fjögur ár og tveggja barna móðir.
„Ég veit vel, hver þér eruð,“ sagði hún
við Freddie. „Það eruð þér sem annizt
heimilishaldið fyrir Terry og börnin; og
ég veit einnig í hvaða erindum þér komið.“
Freddie stóð orðlaus og horfði á kon-
una draga fram knippi af peningaseðlum.
„Þér komið til að segja mér, að Terry
þurfi peninga og að hann sé of stoltur
til þess að biðja mig um hjálp — er ekki
123