Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 7

láta fyrirberast lengi í senn. Sníkjudýr
ferskvatnsins héldu áfram að naga sig
föst í sár hans, og hitinn brann í blóði
hans. Hann var lagður aftur á stað, löngu
áður en hann hafði í rauninni jafnað sig
eftir hina fyrri misheppnuðu tilraun. Aft-
Ur ^yfti hann höfði upp úr vatnsflaumn-
Urn °g virti fyrir sér fossinn, eins og til
ý6ss að finna þann stað, sem bezt væri
til þess fallinn að þreyta á stökkið. í sömu
aildrá sá hann annan lax og minni stökkva
UPP á við, glampa í sólskininu og sveifl-
ast UPP og yfir fossbrúnina af öryggi, þar
Sei11 hann svo hvárf sigri hrósandi beint
af augum.
Sú sjón var einum of mikið fyrir stolt
Pessa stóra fisks. 1 afspyrnu flýti og bráð-
l£eði sveiflaði hann sér hátt í loft upp.
etta var með fádæmum fallegt stökk,
veimur fetum hærra en hið fyrra og feti
eilgra en stökk litla laxins hafði verið, sem
sv° vei hafði heppnazt. En æ, — þetta
stökk var út í bláinn gert, og það mis-
ePpnaðist — sökum sársins aftur við
sPorðrótina. Laxinn hæfði vatnssúluna
ngt út til hliðar þar sem straumurinn
Vai‘ þunnur og alltof dreifður og vatnslít-
tii þess að geta veitt þann stuðning sem
|lauðsyniegur var. Laxinn stritaðist með
lampakenndum þunga og einbeitni, en
V atnið iét undan, í stað þess að veita þá
P'ótspyrnu sem þurfti til. Laxinn slöngv-
a ist niður á við, slóst utan í klettinn til
. 1®ar °g hrapaði öðru sinni niður í hyl-
inn.
^ þetta skipti var hann ekki hálfvegis
lnglaður, heldur fullkomlega. Smám sam-
Jafnaði hann sig þó, eftir hrakninga í
ar öðl'i hylsins, og synti rólegur út í lygn-
a vatn nálægt bakkanum. Nú var hon-
fi^l 01^ Ijóst, að hann yrði að hvílast
óhkomlega, áður en hann gerði enn aðra
llraun til stökks.
etl ann hef:öi átt að synda út í dýpra vatn,
SVo]afnvel eðlisávísun hans brást honum,
0 öasaður var hann og vonsvikinn eftir
HEIM
allt það, sem fyrir hann hafði komið. Hann
synti um sem í blindni, sneri sér við hvað
eftir annað, og fyrir kom, þegar hann
nálgaðist iðukastið um of, að hann kút-
valt og rak kviðinn upp í loftið, ófær um
að gæta síns eigin jafnvægis. Þá fann
hann skyndilega fyrir höfugum þunga og
fann fyrir biti hvassra tanna, sem læstu
sig í hrygg hans skammt fyrir aftan höf-
uðið. I snöggu átaki upp á líf og dauða,
með hinztu kröftum, tókst honum að hrífa
sig lausan frá árásaraðilanum, en fyrir
bragðið lenti hann í grunnu vatni þar sem
hann lá eitt andartak með hálfan skrokk-
inn upp úr, og sólin skein logheit á silf-
urhreistrið hans og ferlegt sárið við höf-
uðræturnar. Samstundis var árásaraðil-
inn búinn að ráðast á hann að nýju —
þetta var dökkbrúnn og grannvaxinn
vatnamörður með Ijós og hræðileg augu
— og hann beit á barkann. Fiskurinn stóri
lá í krampaskjálfta — án þess að geta
veitt mótspyrnu meir.
Mörðurinn, sem nú var viss um að fórn-
arlamb hans væri dautt, tók til við að
draga það nær bakkanum. Þar, úti á opnu
svæði, væri hinsvegar ógerningur að fá
notið máltíðar í næði. Þetta smáa dýr, sem
jafnframt var flestum dýrum léttara, var
í fimi sinni sannkallaður vöðavhnykill.
En laxinn dauði var of þungur fyiúr það
til dráttar. Það var rétt með naumindum,
að sigruvegaranum hafði tekizt að draga
hann upp úr djúpinu. Aftur á móti var
það honum fullkomlega um megn að koma
honum vel upp á bakkann og inn í runna-
þykknið. En svo skynsamur var hann,
að hann tók til að hugsa ráð til þess að
minna þunga veiði sinnar og auka um
leið sína eigin krafta. Hann byrjaði því
að éta af bráð sinni, og gjóaði um leið
flóttalegum augum í átt til runnanna, ef
svo kynni að fara að bjarndýr eða gaupa
rækju þar fram trýnið og stælu frá hon-
um veiðinni.
Hátt uppi í heiðríkjunni, þar sem ekki
ILISBLAÐIÐ
115