Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 9

Giffingarhringunnn
SMÁSAGA EFTIR MARCEL BENOIT
Klukkan var ekki nema tíu, þegar Jean
Parsi setti bílinn sinn í gang. Hann var
mJög brosleitur, enda í nýjum klæðnaði
K'ú hvirfli til ilja, saumuðum eftir nýj-
ustu tízku.
Jean var maður glaðlyndur að eðlisfari,
tremur lágur vexti, jafnlyndur, en máski
a°kkuð sérvitur. Áhyggjur út af stund-
'e^um gæðum þekkti hann aðeins af af-
spurn, þar eð hann hafði erft risaháa upp-
l8e* eftir föður sinn, listmálarann fræga.
Si’os fræðist um andlit hans við það
tvennt, sem honum varð hugsað til, að
ftti eftir að ske þennan dag — og gera
fnn að merkisdegi í lífi hans. I fyrsta
agi ^etlaði hann að kvænast, og í öðru
S1 ætlaði hann — aldrei þessu vant —
a nníeta á réttum tíma; í kirkjuna þar
hjónavígslan átti að fara fram. Það
ói’ réttilega orð af honum fyrir það að
'°®a jafnan of seint; en í dag . . . í dag
Var hann jafnvel lagður af stað allt of
snemma.
Hann leit á armbandsúrið sitt. „Ég held
hljóti bara að koma á undan öllum
0 ^um," tautaði hann.
Stundvíslega kortéri fyrir ellefu nam
j5nn staðar fyrir utan aðaldyr Saint-
°n°ré d’Eylau kirkjunnar.
fann gekk inn. Þar var ekki sálu að sjá.
lann gaf sig á tal við Svisslending úti
Vlð dyrnar.
”Hg er kominn hingað vegna giftingar
^arsis!"
>.Svojá!“
”parsi — þag er eg!“
’H^ja, svo að þér eruð brúðguminn?"
>.Já!“
”Hn þér komið allt of snemma!“
He
,,Já — er það ekki annars . . . “
„Þrem stundarfjórðungum.“
„Þér ýkið um hálftíma. Eg veit ekki
betur en það sé klukkan ellefu!“
„Rangt hjá yður. Vígslunni hefur verið
frestað til hálf-tólf
Parsi reyndi að drepa tímann. Hvernig
átti hann annars að fara að því? Já, nú
datt honum ráð í hug. Nokkrir vinir hans
voru jafnan vanir að koma saman um
þetta leyti í litlu veitingahúsi rétt hjá
Gare de Passy. Hann gæti ekið þangað á
tíu mínútum. Hann settist sem sagt undir
stýri og ók af stað.
Vinir hans voru óneitanlega komnir
þangað.
„Hvaðan ber þig að? Og hvað þú ert
uppábúinn, maður! Með sparislifsi! Hef-
urðu verið við brúðkaup ?“
„Nei, en ég er að fara í brúðkaup. Og
það sem meira er ... í mitt eigið brúð-
kaup. Eg hef ákveðið að gifta mig!“
„Gamli brandarasmiður, þú segir manni
nú ekki þetta\“
„Þetta er alveg dag-satt!“
„Onei. Við erum kannski trúgjarnir, en
það eru þó takmörk . . . “
Til þess að fullvissa vini sína um hvað
satt væri, dró Parsi giftingarhringinn upp
úr vestisvasanum og leyfði þeim öllum að
virða hann fyrir sér. Hann var grand-
skoðaður og áletrunin vel gaumgæfð.
„Þú hefðir nú getað boðið okkur að vera
viðstaddir!“
„Ógerningur, elsku vinir. Þetta er al-
gert einkamál, það kemur aðeins nánasta
skyldulið. Ykkur verður áreiðanlega boðið
einhvera góðan veðurdag. Og eins og þið
1 M I L I S B L A Ð I Ð
117