Heimilisblaðið - 01.07.1977, Blaðsíða 27

0g þess vegna verð ég að fara.“ Þannig
endaði hún bréf sitt.
Síðan læddust uppeldissystkinin á brott.
Um leið og þau fóru á bak hestunum,
lleyrðu þau hófadyn í fjarska.
>»Það eru einhverjir að koma,“ sagði
llI1ga stúdkan.
»Það eru margir. Heil hersing."
Hin glöggu eyru Benns höfðu heyrt, að
nófadynurinn var frá fjölmörgum hest-
Urn. Hann lyfti hendinni til að vara hana
yið að segja nokkurt orð, og sneri hesti
smum gegn vindinum, sem blés úr þeirri
att> sem reiðmennirnir komu úr.
»Þeir koma þjóðveginn, held ég,“ hvísl-
aði hann. Hann hinkraði við eina mínútu.
»Nú hafa þeir snúið inn á hliðarveginn.
eir eru alveg komnir upp að húsinu.“
Þau þurftu ekki að hlusta lengur til
að fylgjast með stefnu reiðmannanna. Frá
18eðinni gátu þau séð fjölda marga reið-
Ulenn, sem þeystu heim að býli Plummers.
»Það er ég, sem þeir eru að leita að,“
®agði Benn Plummer. „Flýttu þér heim,
yivía. Eg fer einn.“
Áður en hann hafði talað út, staðnæmd-
reiðmannahópurinn fyrir framan hús-
með miklum hávaða og köllum, sem
°lsökuðu, að Plummer opnaði gluggann
augnabliki síðar til að spyrja um, hvað
Víei'i á sevði.
XX.
Skugginn aftur.
. Þyí meir sem Jim Cochrane velti fyrir
Sei þeim möguleika, að Sylvía Rann mundi
Tom Converse, því órólegra varð
°num innanrjósts. Hann þekkti ungu
s ulkuna nógu vel til að hafa vitneskju
Uru hið rómantíska skaplyndi hennar, sem
^’°mið hafði henni til að taka málstað hans
"]alfs- Eingöngu vegna þess að allir höt-
u hann og óttuðust, hafði hún tekið
hP hanzkann fyrir hann af blindri þrá-
e ni. Hún hafði að vísu aldrei nefnt neitt
í þá átt, að hún elskaði hann, en Skugg-
inn hafði á tilfinningunni, að það væri
atriði, sem komið var undir hreinni og
skærri tilviljun.
Nú mundi hún hitta allt annan mann,
mann, sem svikinn hafði verið á hinn lúa-
legasta hátt og lífi hans stofnað í hættu
af þeim manni, sem hún fram til þessa
hafði borið traust til. Það var sjálfsagður
hlutur, að hún mundi trúa því, sem frels-
ari bróður hennar mundi segja henni. Og
hvaða áhrif mundi það hafa á hana?
Þetta hafði allt farið á aðra lund en
Skuginn hafði áætlað. Tom Converse hafði
gert hvert þrekvirkið öðru meira, svo að
þau skyggðu alveg á djörfustu afrek
Skuggans kjálfs. Skugginn gat ekki ann-
að en undrast fífldirfsku hans.
En bak við undrunina fólst ótti. Var
það ekki merkilegt, að maðurinn, sem
hann hafði fest nafn sitt og orðstír við,
skyldi búa yfir eiginleikum, sem sköpuðu
meiri styrr um nafn hans en nokkru sinni
áður? Nafn Skuggans, hestur hans og
frægð hafði skyndilega færst yfir á annan
mann.
Og hvað nú — eftir að Tom Converse
hafði gert ungu stúlkunni, sem Skugginn
elskaði, svona stórkostlegan greiða? Hver
mundi árangurinn af því verða?
Það var ekki nema um einn kost að
velja — aðeins einn : Að koma í veg fyrir,
að hún hitti Tom Converse. Og um það
varð Skugginn sjálfur að sjá. En í fyrsta
lagi var Tom Converse hættulegur and-
stæðingur, og í öðru lagi hafði hann Benn
Plummer auðvitað á sínu bandi, og sá
maður, sem gerði Benn mein, skyldi voga
sér að láta Sylvíu sjá sig. Miklu hyggilegra
væri að láta hina löglegu réttvísi útkljá
málið. Hjákátleikinn í aðferðinni féll hon-
um vel. Glæpamaðurinn notaði arm lag-
anna í þjónustu sína!
Hann hélt rakleiðis til Carlton-borgar-
innar.
Eins og hann hafði búizt við voru á
ILISBLAÐIÐ
135