Heimilisblaðið - 01.01.1979, Síða 16

silfurnámanna, eða er það ekki?“ spurði
Curzon.
„Jú, senor!“
„Hermennirnir geta varla búizt við því,
að við munum áræða að fara fram hjá
námunum,“ sagði Curzon með íhugandi
röddu. „Þess vegna mun vera hyggilegast
að fara einmitt þá leið. Svo höldum við
áfram ferðinni um óbyggðu héruðin hin-
um megin.“ Curzon horfði ógnandi á hann.
„Yður dettur víst ekki í hug, að segja Cor-
cuera kapteini frá fyrirætlunum rnínurn?"
„Slíkt gæti mér aldrei til hugar komið,“
svaraði maðurinn.
Curzon sneri sér við og fór aftur til
vagnsins. Hann steig upp í hann og sett-
ist í gamla sætið sitt milli ungu stúlkn-
anna. Meðan hann var að hagræða sér í
sætinu eins vel og frekast var unnt, kom
kraftaleg kona með gljáandi andlit fram
í dyrnar með gríðarstóran bakka, sem rað-
að var á ýmis konar fæðutegundum.
,,Ráðsmaðurinn hafði horfið inn í húsið,
en kom andartaki síðar aftur og rogaðist
undir stórum mjölpoka. „Mér finnst hyggi-
legast fyrir yður, að taka með matarforða,
sem dugað getur dálítinn tíma,“ sagði hann
um leið og hann lét pokann aftur í vagn-
inn. „Þetta er alltaf hægt að nota, og það
geymist betur en kjöt.“
„Við förum þá veginn fram hjá silfur-
námunum," sagði Curzon skipandi röddu
við Sam Toomey.
Múlrekinn sneri sér við og horfði á Cur-
zon, eins og hann ætlaði að admæla þessu,
en tók nógu snemma eftir hinu aðvarandi
augnaráði félaga síns og lét sér nægja að
kinka kolli. „Þá það,“ sagði hann.
Curzo fór niður í vasa sinn og fleygði
gullstykki til Mexíkóbúans, sem stóð eftir-
væntingarfullur í dyrunum og brosti til
flóttamannanna í kveðjuskyni. „Verið þér
sælir, senor da Luz!“
Curzon veifaði með höndinni.
„Berið Corcuera kapteini kveðju mína,“
sagði hann. Svo bætti hann við með lági'1
röddu og sneri sér að múlrekanum: „Farðu
á stað, Sam!“
Toomey sveiflaði keyrinu, hestarnii
héldu á stað, og vagninn hélt niður efti1
veginum til hægri — í áttina til silfU1"
námanna.
XII.
Óvæntur atburður.
Sólin hvarf jafn skyndilega bak við f jöH'
in í vestri og hún hafði komið óvænt í ÞoS
upp fyrir hæðirnar í austri. í nokkrai
mínútur eftir að hin logandi keila val
horfin í sjóndeildarhrignnum, var hérað-
ið baðað í skarlatsrauðum bjarma, rauð-
leitari rákir sveipuðu hina tröllslegu tinda
fjallanna. En þessir sterku litir breyttus
brátt í purpuraroða, sem síðar varð a
víkja smátt og smátt fyrir hinu vaxand1
myrkri.
Það var með undarlegum tilfinningu111’
sem Willie Curzon virti þetta sólarlag tf1'
ir sér. Síðas, þegar hann sá sólina ganga
til viðar, hafði hann verið friðsamleg111
verzlunarmaður og vélaverkfræðing111’'
sem hugsaði ekki um annað en þá vin1111’
sem honum hafði verið falið að fran1
kvæma, og í tómstundum sínum dreyna
hann um tvö brosandi meyjaraugu, selíl
hann hafði enga von um að fá að sjá al
ur. Hin vonlausa ást hans til ungu stúlk
unnar frá kránni í Colorado hafði varpa
rómantískum blæ yfir tilveru hans, seIia
nú gaf hugmyndum hans og draumóruu1
mjög undir fótinn.
En svo hafði raunveruleikinn gripiú 1
taumana og borið honum að höndum fto1
an allan af ævintýraríkum atvikum, selT1
hvert fyrir sig var nægur efniviður í sol“
arleik. Hann hafði sogazt með því afli i®^
í hringiðu viðburðanna, að hann átti bag
með að átta sig. Bráðabirgða niðurstaða11
af öllu þessu var nú sú, að hann þaut eft11
H E I M I L I S B L A Ð 1 P
16