Jólabók Bjarma - 24.12.1912, Page 32

32
um! Hann hlaut að sýna henni það, og
gefa henni þá hvlld, er hún þarfnaðist svo
mjög. Það varð því jólagjöfin hennar, að
þessu sinni, sú allra, allra bezta og dýr-
mætasta jólagjöf, er henni gat hlotnast.
Hún sat og beið — eftir svari. Beið
eftir að guð sendi henni það er hún bað
um. Og rétt á eftir var drepið að dyrum,
Anna stóð skyndilega upp úr sæti. Hver
ætli það sé? hugsaði hún. — Það var Þóra.
Hún var komin brosleit og kafrjóð eftir
barsmíð stormsins.
»Það er svo erfitt að vera einmana«,
hvíslaði konan með titrandi rödd, »og verst
er þó, ef manni finst að guð hafi gleymt
manni og yfirgefið, en nú veit eg fyrir víst,
að hann gleymir mér ekki — þú ert jóla-
gjöfin, sem eg bað hann um —,«.
Þóra horfði í augu hennar, og sá óðar,
hve þreytt hún var. Hún leiddi hana að
rúminu og bjó um hana, eins vel og hún
gat, og Anna var fljót að sofna, með tár-
votar kinnar en gleðibros á vörum, sofnaði
hún vært, eins og lítið barn, sem veit, að
englarnir halda vörð um hvíluna sína.
En Þóra flutti stólinn sinn að arninum
og virti fyrir sér leik eldbjarmanna.
Henni var sem heyrði hún ýmiskonar
óma f fjarlægð, hljóðfæraslátt og glaum
mikinn. Ymist var það létt fótatak, og
samstundis var eins og hún sæi hópa af
prúðbúnu ungu fólki, sem steig dansinn