Jólabók Bjarma - 24.12.1912, Page 47

47
en einu sinni hai'ði hann nærrí
verið hniginn undir þeirri bju-ði.
En loksins koni sú tiðin, að nióð-
ir Arthúrs fékk að lagna því, að
sonur hennar væri vigður til hins
helga starfs, slarfsins, seni hann
hafði þráð svo lengi. Hún fékk
líka að búa í húsihans á nýja heim-
ilinu lians. I’ar var svo íriðsælt,
og þar leið henni svo vel á kvöldi
æfinnar,
Nú hafði elskuð móðir hans lok-
að augum sínum hinsta sinni, og
þungu áhyggjurnar breytst í frið og
hvild hólpinna manna. En Arthúr
geymdi minninguna um þessa ham-
ingjudaga eins og dýrmætan fjár-
sjóð, er hann fékk tóm lil að segja
móður sinni alt, sem honum lá á
hjarta ; það var eins og hann heyrði
enn þá mildu raustina, sem svo
oft hafði lmggað hann og hughreyst
sálu hans.
»Þú heflr verið trúlyndur sonur
og hróðir«. Pað var vitnisburður-
inn, sem hún gal' honum. »Drott-
inn liefir haft þig að verkfæri lil
að snúa föður þinum til sín, og
hann hefir látið þig hugga okkur