Jólabók Bjarma - 24.12.1912, Page 48

48
öll. En stundam finst mér of mik-
ið heimtað, að þú standir stöðugiu-
þangað til alt — —«.
»Verlu róleg, mamma«, tók Arthúr
fram í fyrir henni, »með guðs hjálp
mun mér takast að efna loforð mitt.
Ert það ekki þú, semhefir kent mér
að reiða mig á guð föður almáttug-
an? Ert það ekki þú, sem hefir leilt
mig lil frelsara mins? Það erl þú,
sem baðst með okkur börnunum,
að andi guðs mætli gjöra okkur
hyggin, okkur til sáluhjálpar. Þér
þakka eg það nú, næsl guði, að eg
gel nú sagt með djörfung: Eg het
trúað, þess vegna hef eg lalað«.
En nú var móðir Arthúrs dáin.
Geirþrúður og Hildur gálu sjálfar
séð fyrir sér, og á Arhúrs hendi
hvíldi það eitl, að greiða það sem
eftir var óborgað af skuldum föður
hans. Þær höfðu minkað talsverl,
en eftirstöðvarnar, sem ekki voru
orðnar neitt á móts við alla upp-
hæðina, virtust honum þó alt ol'
miklar enn.
Hann hallaði enninu að glugga-
grindinni. Nú var hann örþreyttur;
kraftar hans voru þrotnir, og hon-