Jólabók Bjarma - 24.12.1912, Page 69

69
þvi sem Arthúr lalaði lengur. Alt
ai' hljómaði englasöngurinn: »Frið-
nr á jörðu«. Altaf hljómaði lil allra
kviðandi hjartna syndugra manna:
»()g velþóknun á mönnunum«.
Gamli Róberts sat á sinum vana-
slað, og horfði hvasl á Arthúr, eins
og honum var eiginlegt, en smált
og smátt blíðkaðist svipur hans, og
lionum komu tár í augu. Það hafði
visl aldrei komið fyrir áður.
i-’egar ungi presturinn lauk máli
sínu með sigurhreim í rómnum,
með hendingunni: »Frelsari heims-
ins fæddur er«, þá hugsaði Róberls
með sér: »Aldrei heíir hann hald-
ið þvilika prédikun«. Hann undr-
aðist þann fögnuð sem lýsti sér í
yfirbragði Arthúrs, og öllu látbragði
hans. En þó undraðist söfnuður-
inn enn þá meira, þegar Arthúr bað
hann að vera sér samtaka að þakka
fyrir sérstaka náðargjöf guðs, er
honum hefði sjálfum fallið í skaut.
Arthúr var samferða þeim Önnu
og föður hennar, lieim til Hólma-
garða um kvöldið. Hin unga mær
horfði undrandi á hann, er þau
gengu saman; henni fanst hann vera