Iðunn - 01.01.1884, Qupperneq 13

Sigrún á Sunmihvoli. 7
ldkr; «en það ei’ uú svo margt skrafað#, bætti hann
við. þorbjörn skildi hann reyndar ekki til fulls, en
kafroðnaði samt allr í framan. En þegar Aslákr fór
að hafa orð á því, að hann roðnaði, þá skreið hann
niðr af bekknum, tók kverið sitt og fór að lesa. «Já,
hugga þú þig með guðsorði, drengr minn», sagði
Aslakr; «hana færðu þó aldrei hvort sem er».
þegar svo langt var liðið fram í vikuna, að hann
hélt þetta væri gleymt, þá spurði hann móðr sína í
hljóði (því að hann kom scr varla að því): #Heyrðu,—
hver cr þessi Sigrún á Sunnuhvoli ?«— »það er dálítil
stúlka, sem einhvern tíma á að eignast Sunnuhvolinn«.
— »Ilefir hún þá ekkert trépilz ?« Móðir hans horfði
forviða á hann ; »hvað ertu að segja, barn ?« sagði
hún. Hann skildi þá að hann liafði sagt einhverja
heimsku, svo hann þagnaði. »Aldrei hefir neinn séð
fallegra barn, en hún er«, sagði svo móðir hans, »og
það hefir guð gefið henni, af því að hún er alt
af svo væn og góð og iðin að lesa«. Nú vissi hann
þá það líka.
Einn dag hafði Sæmundr verið úti við sem oftar
með Ásláki. þegar hann kom héim um kveldið,
sagði hann við þorbjörn : »þú mátt ekki vera með
Ásláki framar«. þorbjörn gaf því lítinn gaum.
Nokkru síðar segir faðir hans við hann : »Ef óg
finn ykkr Áslák oftar saman, þá skaltu sjálfau þig
fyrir liitta!« Eftir það læddist þorbjörn til Ásláks,
þegar faðir hans sá ekki til. En svo kom hann að
þeirn, þar sem þeir sátu og voru að spjalla saman;
þá fékk þorbjörn ráðningu og var rekinn inn. En
eftir það stalst hann til Ásláks, þegar faðir hans var
að heiman.
Einn sunnudag, þegar faðir hans var í kyrkju,