Iðunn - 01.01.1884, Qupperneq 15

Sigrún á Sunnuhvoli. 9
hann kámaði blöðin í bókinni sinni. Æ, ég vildi
hun vildi nú ekki segja pabba frá neinu, þegar bann
kemr heim; en hann gat ekki af sér fengið að biðja
hana um það. það var eins og alt, sem liann leit
á, breytti útliti, og stofuklukkan á veggnum segði:
#fleng-ing—fleng-ing—fleng-ing—fleng-ing !« Hann
varð að fara út að glugga og horfa yfir að Sunnu-
hvoli. Hann lá þar einn snæþakinn í kyrð og glóði
við sól eins og vant var. þar stóð húsið, og var sem
bros léki á hverri rúðu, og víst var um það, að engin
þeirra var brotin ; réykrinn þyrlaðist svo glaðlega
upp úr reykháfnum, svo hann þóttist skilja, að þar
væri líka verið að elda handa kyrkjufólkinu. þar
varugglaust Sigrún úti, aó horfa eftir föður sínum, og
átti sjálfsagt ekki von á neinni flengingu þegar hann
kæmi heim. Hann vissi ekki, hvað hann átti af sér
að gjöra, og fór alt í einu að verða svo góðr við systr
sínar, að engu tali tók. Við Ingiríði var hann svo
góðr, að hann gaf henni spegilfagran linapp, sem
Aslákr hafði látið hann fá. Hún hljóp upp um
hálsinn á> honum og hann faðmaði hana að sér :
»Elsku-góða Inga mín, ertu reið við mig?« — »Nei,
aumingja þorbjörn; þú mátt gjarnan kasta í mig
svo mildum snjó sem þú vilt!« En nú var einhver
að stappa snjóinn af sér fyrir utan dyrnar! það
stóð heima, það var faðir hans; hann sýndist svo
blíðlegr og í svo góðu skapi, og það var enn þá verra.
»Nú, nú?« sagði hann og litaðist um, — og það var
mikið að klukkan skyldi ekki detta niðr af veggnum.
Húsfreyja bar á borðið. »Hvernig líðr hérna?« spurði
bóndi um leið og hann settist og tók skeiðina í hönd
sér. þorbjörn leit til móður sinnar með tárin í aug-
unum. »Svo-na !« svaraði hún ótrúlega seint, og