Iðunn - 01.01.1884, Qupperneq 17

11
Sigrún á Sunnulivoli.
og gullið glært.
Korriró og dillidó —
Sólin gyllir grund og mó.
En þegar þau voru í bezta gæti að leika sér,
kom faðir þeirra inn og hvesti á hann augun. Hann
þrýsti Ingiríði fastara í fang sér, og datt als ekki
niðr af stólnum. Faðir hans snéri sér undan, sagði
ekki neitt; svo leið einn hálfr tími, að hann sagði
ekki neitt,-— og þorbjörn var nærri því farinn að
hugsa um að verða glaðr, en hann þorði það ekki.
Hann vissi ekki, hvað hann átti að hugsa, þegar
faðir hans hjálpaði honum sjálfr til að afklæða
sig ; það fór að fara smátitringr um hann aftr. þá
klappaði faðir hans á kollinn á honum og strauk á
honum kinnina. það hafði hann ekki fyr gjört alia
þá tíð, sem þorbjörn til mundi, og því hitnaði hon-
um svo um hjartarætrnar og allan kroppinn, að ótt-
inn rann af lionum eins og ís fyrir sólbráði. Hann
vissi ekki, hvernig hann komst í rúmið, og með því
að hann gat hvorki fárið að syngja né kallað upp
yfir sig, þá lagðist hann grafkyrrog krosslagði hendr-
nar og las faðirvorið sitt sex sinnum áfram og sex
sinnum aftr á bak, undr lágt — og það fann hann,
þegar haun sofnaði, að það var þó enginn í öllum
heiminum, sem honum þótti eins vænt um, eins og
föðr sinn.
Morguninn eftir vaknaði hann í ógrlegri sálar-
angist yfir því, að hann gat engu hljóði upp komið ;
því strýkingu átti hann nú samt sem áðr að fá. þegar
hann lauk upp augunum, þá var honum mikill hug-
lóttir að sjá, að þetta hafði elcki verið nema draumr;
en þó yarð hann þess brátt var, að það var annar,
sem átti ráðningu yfir höfði sér, og það var Áslákr.