Iðunn - 01.01.1884, Blaðsíða 19

Sigrún á Sunnuhvoli. 13
honum, eins og yngsta barninu, sem var hrœtt og
ætlaði að fara að skæla. Barnið hafði þagað áð-
ur, og nú þagnaði líka Sæmundr; en hnefann
reiddi liann þétt upp að nösum Asláks; var hnefinn
mjög smár á svo þrekvöxnum manni; Sæmundr hélt
hnefanum þar um stund og beygði sig fram um leið
og horfði framan í Aslák, og var sem honum brynni
eldr úr augum. Síðan gékk hann um gólf sem fyr og
leit snöggvast til Asláks við og við. Aslákr var mjög
fölr, og var þó hlátr á hálfu andlitinu, þeim megin,
er að jporbirni vissi, en mesti alvörusvipr hinu meg-
in, sem að Sæmundi snéri. nDrottinn góðr gefi oss
gott þolgæði!» sagði hann eftir litla hríð, en brá um
leið ölnboganum upp, eins og til að bera fyrir högg.
Sæmundr stanzaðihvatlega ogsagði byrsturmeð fylsta
rómi sínum, og stappaði í gólfið um leið, svo að As-
lákr hrökk saman: «Nefndú hann ekki — þú!»
Ingibjörg stóð upp með ungbarnið í fanginu og tók
hæglátlega í handlegg honum. Ilann leit ekki við
henni, en feldi þó aftr handleggiun, sem hann hafði
reitt til höggs. Ilún settist niðr, en hann gékk aftr
um gólf; enginn mælti orð frá vörum. Eftir
stundarlanga þögn byrjar Aslákráný: «Já, hann
hefir vist mikið að gjöra hór í Grenihlíð!» — «Sæ-
mundr ! Sæmundr !» sagði lngibjörg hljótt; en áðr
en það næði Sæmundi, hafði liann snarazt að Asláki;
Aslákr spyrnti fæti á móti, en Sæmundr tók í knés-
bót honum og beygði fótinn ; hélt hann því taki ann-
ari heudi, en þreif hinni í hálsmálið á treyju Asláks,
hóf hann á loft og kastaði honum á lokaða liurðina,
og gékk fellingin úr hurðinni og Aslákr öfugr á höf-
uðið út um gatið. Húsfreyja, þorbjörn og öll börnin
æptu og báðu Asláki vægðar, og heyrðist ekki nema