Iðunn - 01.01.1884, Síða 22

16 Björnstjerne Björnsson:
eða kendi henni fleiri slíkar vísur, þá yrði liann bar-
inn. Eétt á eftir varð Ingiríði litlu það á að blóta.
Aftr var kallað á þorbjörn, og Sæmundr sagði það
væri bezt að láta hann kenna á vendinum með það
sama; en hann grét og lofaði öllu fögru, svo að hann
slapp í þetta sinn.
Næsta sunnudag, sem messað var, sagði faðir
hans við hann : «það er nú bözt að þú gjörir engan
óskunda af þér heima í dag, og skalt þú nú fara með
mér til kyrkjun.
Annar kapítuli.
^úfþlþýðumaðrinn hófir háar hugmyndir um kyrkj-
una. Hann hugsar sér hana ávalt út af fyrir
sig, friðlýsta, með grafanna þögulu tignar-ró um-
hverfis, en messugjörðarinnar lifandi athöfn inni.
Hún er eina húsið í dalnum, sem hann hefir kostað
nokkru skrauti til, og því mænir og turnspíra henn-
ar nokkuð hærra, en hún sýnist að ná. þegar hann
gengr til kyrkju heiðskíran sunnudagsmorgun, heilsa
kyrkjuklukkurnar honum langt álengdar, og hann
tekr ávalt ofan fyrir þeim, eins og hann væri að
þakka þeim fyrir síðast. það er eitthvert það sam-
band milli hans og þeirra, sem enginn þekkir. A
æskualdri stóð hann í bæjardyrum og hlustaði á þær,
meðan hæglátir hópar af kyrkjufólki fóru hjá fyrir
neðan garð. Haðir hans bjóst þá til kyrkju, en sjálfr
var hann enn of ungr til þess. Margar hugmyndir
viiknuðu þá í brjósti hans við þennan þunga, stcrka