Iðunn - 01.01.1884, Page 26

20 Björnstjerne Björnson:
Hitn hélt á logagyltri sálmabók í annari hendinni,
en samanbrotnum rauðgulum vasaklút í hinni, og
var að leika sér að að slá með vasaklútnum á sálma-
bókina. f>ví meira sem hann starði, því meira hló
hún, og hann vildi líka liggja á knjánum upp við
bekkjarbríkina. Svo kinkaði hún til hans kolli.
Hann horfði alvarlega á hana nokkra stund; svo
kinkaði hann kolli til hennar aftr. Hún hló, og
kinkaði aftr kolli; hann kinkaði aftr kolli, og enn
aftr og enn einu sinni. Hún hló, en kinkaði ekki
kolli aftr,—fyr en eftir dálitla stund, þegar hann var
aftr búinn að gleyma því; þá kinkaði lmn til hans
kolli.
»Ég vil líka fá að sjá!« heyrði hann sagt fyrir
aftan sig,—og í sama bili var tekið í fætrna á honum
og reynt að draga hann niðr á gólfið, svo að hann
var nærri dottinn; það var lítill, þrekvaxinn piltr,
sem sótti rösklega á að komast upp í hans stað.
Hann var ljóshærðr, hárið liðalaust og nefið snubb-
ótt. Aslákr hafði nú kent þorbirni, hvernig hann
ætti að taka slæmum strákum, sem hann kynni að
hitta við kyrkju eða í skólanum. þorbjörn kleip
því strákinn í endann, svo honum lá við að æpa,
sat þó á sér og skreið í þess stað sem hraðast niðr
af bekknum og þreif sinni hendi í hvort eyra þorbirni.
þorbjörn tók í hárið á honum og keyrði hann undir sig.
Piltrinn æpti enn ekki, en beit þorbjörn í lærið ;
þorbjörn kipti að sér lærinu, snéri stráknum á grúfu
og keyrði audlitið á honum í gólfið. I því var tekið
í treyjukraga þorbjarnar, og honum kipt á loft eins
og dúnpoka; það var faðir hans, sem setti hann á
kné sér. Faðirhans kreisti höndina á honum, svo
að hann lcendi til hreint ofan í tær, og livíslaði að