Iðunn - 01.01.1884, Blaðsíða 28

22 Björnstjerne Björnson:
aði á kollinn á honuin. »Nei, því flýgst hann nú
líka á í fyrsta sinn, söm hann er þar,« sagði Sœ-
mundr. — þorbjörn varð sneyptr, leit upp á konuna,
svo framan í Sigrúnu, og sýndist honum hún enn
alvarlegri. þau géngu öll út,—eldra fólkið var að
tala saman, en þorbjörn gékk á eftir Sigrúnu; en
hvert sinn, sem hann nálgaðist hana, hypjaði hún
sig sem þéttast upp að móður sinni. Bkki sá hann
aftr piltinn, sem hann hafði flogizt á við. A véll-
inum fyrir utan kyrkjugarðinn staðnæmdist fólkið og
hóf þar langt samtal. þorbjörn heyrði Aslák nefnd-
an oftar en einu sinni, og af því hann var hálfhræddr
um, að sín kynni að verða eitthvað getið um leið, fór
hann að hafa sig heldr fjær. »þú átt ekki að hlusta
á þetta !« sagði móðir Sigrúnar við hana ; »farðu burt
á meðan, góða mín; farðu burtu, segi ég!« Sigrún
hafði sig á burtu, og þó hálfnauðug. þorbjörn gékk
þá til hennar og horfði á hana, og hún horfði á hann,
og svona stóðu þau langa stund og horfðu hvort á
annað þegjandi. Loks sagði hún : #Svei!« — »Af
hverju ertu að sveia?« sagði hann. —»Og svei!«,
sagði hún aftr. »Svei, skammastu þín!« bætti hún
við. — »Hvað hefi ég þá gjört?« — »|>ú hefir flogizt
á í kyrkjunni, meðan prestrinn var að messa,—
svei!« — »Já, en það er nú svo langt síðan.« þetta
sló hana, og hún sagði eftir litla stund : »Ert það
þú, sem heitir þorbjörn í Grenihlið?« — »Já, og
ert það þú, sem heitir Sigrún á Sunnuhvoli?« — »Já,
-----éghefi alt af heyrt, að þú værir svo vænn drengr.«
»Nei, það er ekki satt; því ég er svo lang-verstr á
öllu heimilinu,« sagði þorbjörn. — »Nei, hefi ég nú
aldrei heyrt---------« sagði Sigrún og klappaði sam-
an litlu lófunum; »mamma, mamma! hann segir—.«