Iðunn - 01.01.1884, Qupperneq 41

Sigrún á Sunnuhvoli. 35
fingraða grein nálega þráðbeint niðr og gripið í ennis-
toppinn á djörfum hlyn, sém gægðist upp með henni,
8vo að hann skalf allr á beinum. jpessa feðminga-
fiigru furu höfðu mennirnir kvistað hærra og hærra
upp eptir bolnum, þar til henni leiddist þetta loks-
ms, svo að hún teygði sig alt í einu svo hátt í loft,
að gröninni veiku við hliðina á henni fór ekki að
vorða um sel, og spurði hana, hvort hún myndi nú
fika eftir vetrarstormunum. «Hvort óg man eftir
þeim ?» sagði furan, og löðrungaði grönina svo, með
ö’ðstoð norðanvindsins, að gröninni lá við svima og
varð ilt í höfðinu. In þrekvaxna, svipdimma fura
fiafði nú fest svo vel fætr í jörðu, að trón hóldu sér
f sex álna fjarlægð frá henni og skipuðu sór þar enn
þá þéttara, heldr en utan um seljuna, þar sem hún
®r þéttust, eftir því sem seljan í trúnaði hvíslaði
eitt kveld að humlinum, sem ástfanginn vafði sór ut-
an um hana. In skeggjaða fura vissi vel, hvað hún
ttiátti sér, og hún skaut hverri greininni á fætr ann-
ari út í loftið miklu hærra en mennirnir næðu til,
°g sagði svo við þá: «Kvistið þið mig nú, ef þið
getið!»
«Nei, þeir geta ekki kvistað þig !» sagði örninn,
°g var svo náðugr, að setjast á furuna, lagði saman
v®ngina með viðhöfn, og nuddaði dálítið sauðarblóð
af fjöðrum sínum. «Eg held ég verði að biðja drotn-
lllguna að setjast hór; það stendr svo á, að hún
Wrf að verpa nokkrum eggjum,» sagði hann lægra og
feit ofan á lappir sér; því hann eins og hálf-fyrir-
varð sig fyrir, að honum flugu í hug nokkrar blíðar
er>drminningar frá þessum fyrstu vordögum, þegar
^aðr verðr eins og hálftöfraðr af blessuðu sólskininu.
3*