Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1919, Blaðsíða 25

IÐUNN1
í sandkvikunum.
267
minn; hitt var magur, rauðbrúnn hestur, íljótur á
stökki, en farinn að eldast. Ekki var um annað að
tala en að koma stúlkunni alla leið. Auðvitað. Því
að hvað er lífið án ástar? Stúlkan elskar manninn
og hún verður að fá að njóta hans, hvað sem það
kostar. Á stöðinni voru ekki aðrir en Hilton og konan
hans og ég. Hilton hafði dotlið og meitt sig, svo að
hann bar aðra höndina i fatli. Ef bræðurnir veiitu
nú stúlkunni eftirför, gat Hilton ekki gert neitt henni
til varnar og auk þess var hann í Félagsins þjón-
ostu. En — ég var sólgin í ævintýri og áfjáður í að
fá að lifa eitthvað öðru nj'rra. Það var einhver órói
í mér öllum, hjartað barðist í brjósti mér, kálf-
vöðvarnir harðspentir, eins og ég væri kominn í
istöðin, og mig kitlaði alveg ofan í tær.
Hún svaf þrjár stundir. Eg var búinn að leggja á
háða hestana, því að hver gat vitað nema hún yrði
hjálparþurfi. Ég hafði ekkert fyrir stafni, vissi styztu
ieiðina til Fort Micah og þekti hvert fótmál á þeirri
leið — og altént gott að vera við öllu búinn. Ég
sagði Hiltons konu, hvað ég hefði í hyggju. Henni
þótti vænt um. Hún lét svo vel að mér sem ég væri
hróðir hennar og tók að búa mér út nesti. Hún kom
hfiu í kring og sagði stúlkunni það. Sko, maður getur
Verið — ja, hvað segja menn um mig? — ræningi,
°g þó kann kona að trúa sér fyrir honum, ef því er
að skifta. —
—- Ójá, sei sei já, Pétur; en liún vissi nú sem var,
^étur, að þú liefir aldrei hreyft hvorki hönd né
tungu gegn konu, ekki nokkurri konu. Já, góð var
hún, brjóstgóð, þessi Hiltons kona, ójá! —
Pétur gaf Macavoy bendingu urn að þagna.
— Að þrem stundum liðnum hrökk stúlkan upp
ah i einu og greip til hjartans. — ,Æ‘, sagði hún og
starði á okkur, ,mér þótti þeir vera komnir'. Síðan
fóru þær
inn í annað herbergi. Skömmu síðar