Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1919, Blaðsíða 38

280
Vilhjálmur Stefánsson:
| IÐUNN'
úr og ólögulega muni eflir í íljótslægjum og fornum
hellum. Slíkar fornleifar steinaldarmanna, sem fundist
hafa hingað og þangað um heiminn, segja þeim
mönnum, sem eru færir um að lesa öll þessi smábrot
saman og fylla út eyðurnar á vísindalegan hátt, hríf-
andi sögu; en betra en alt slíkt hugarflug var það.
sem fyrir mig hafði komið. Kg þurfti ekki að ímynda
mér neitt; ég þurfti ekki annað en horfa á og hlusta;
því að hér voru engar steinaldarleifar, lieldur stein-
öldin sjálf, karlar og konur, sem tóku okkur þarna
tveim höndum með mestu mannúð og ákaflega vin-
gjarnlega, buðu okkur inn á heimili sín og báðu
okkur að vera.
Mállýzkan, sem þeir löluðu, var svo lílt frábrugðin
Mackanzie-fljóts mállýzkunni, sem ég hafði verið að
að læra þrjú síðustu árin á heimilum og í farkofum
hinna vestlægari Eskimóa, að við gátum þegar fra
öndverðu gert okkur skiljanlega. IJað hefir vísast ekki
komið oft fyrir í veraldarsögunni, að fyrsti hvíti
maðurinn, sem heimsækti villiþjóð, talaði einnig mál
hennar. lig hafði því sérstaklega góða aðstöðu. Löngu
áður en árið var liðið var ég orðinn eins og samlandi
þeirra, og við gátum þegar frá fyrstu slundu hjalað
góðlátlega um alt, sem okkur varðaði. Ekkert, sem
ég get sagt úr þessari norðurferð minni, mun þyk.l3
jafn-merkilegt eða jafn-mikill þekkingarauki og fra'
sögnin um fyrsta daginn, er við dvöldumst með þess-
um kynþætti; en hvorki liöfðu þeir sjálfir né heldur
forfeður þeirra séð nokkurn hvítan mann á undan
mér. — Það er þá bezt að ég segi söguna eins og
hún gekk.
Eins og vorir fyrstu forfeður, óttast menn þessir
tvímælalaust illa anda meira en nokkuð annað. Trua
þeir því, að þeir geti rekist á þá alstaðar og í hvers-
konar gervi. En þessu næst ótlast þeir mest ókunnuga.
Fyrsta mótið okkar varð einmitl ofurlítið uggvænt og