Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1919, Síða 39

IÖUNN]
Dvöl min mcöal Eskimóa.
‘281
órólegt fyrir það, að þeir héldu að við værum andar;
en nú voru þeir búnir að þreiía á okkur og tala við
okkur og vissu, að við vorum menskir menn. Okunn-
ugir vorum við að vísu, en það var þá sú bót í máli,
að við vorum aðeins þrír á móti fjörutiu, og þvi var
ekkert að óttast. Auk þess þótlust þeir vita, að við
byggjum ekki yfir neinum svikum, eins frjálslega og
einlæglega og við höfðum koinið lil þeirra; þvi, eins
og þeir sögðu, maður, seni býr yfir svikum, snýr
aldrei sjálfur bakinu að þeim, sem hann ætlar að
koma á bak til þess að drepa.
Áður en snjóhús það var búið, sem þeir fóru
undir eins að byggja banda okkur, komu börn hlaup-
andi frá þorpinu, til þess að segja okkur, að mæður
þeirra væru búnar að búa okkur miðdegisverð. Húsin
voru svo litil, að það var ekki vel hægt að bjóða
okkur saman á sama lieimilið til þess að boiða; auk
þessa var þetta ekki siður, eins og við fengum að vita
siðar. í*að var því íarið með okkur sitt á hvern stað.
Selfangarinn, sem við böfðum bitt fyrst á isnum, tólc
mig heim með sér. Hugði hann, að sitt heimili væri
iiætilegast til þess að veita mér fyrstu máltiðina á
•ueðal þeirra, því að sín kona væri ættuð lengst að, vestan
úr landi; voru meira að segja einhver munnmæli um
Það, að forfeður hennar hefðu ekki tilheyrt þessum
æltstofni, heldur hefðu íluzt vestan úr landi. Hún
kynni þvi að vilja spyrja mig einhverra frélta.
En það kom síðar á daginn, að konan hans var
ekki orðmörg, þótt hún væri umhyggjusöm húsmóðir,
v*ugjarnleg og gestrisin eins og grannkonur hennar.
Fyrsla spurning hennar hljóðaði ekki um það,
kvaðan ég kæmi, heldur hvernig mér liði til fótanna,
hvort ég væri ekki ofurlítið rakur og hvort hún mætti
ekki toga af mér stígvélin og þurka þau yfir ljós-
kerinu? Hvort ég vildi ekki fara í þurra' sokka af
húsbóndanum og hvort ekki væri gat á vettlingunum