Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1919, Síða 45

*ÖUNN|
Dvöl min meðal Eskimóa.
287
kerið var búið að hita upp í 16 stig á C., enda þótt
loftstraumurinn stæði inn um dyrnar dag og nótt og
sýgist jafnóðum upp um strompinn á þakinu. Á
svefnpallinum var sæti fyrir 15 manns með kross-
lagða fætur, en á gólfinu fyrir framan gátu auðveld-
lega staðið aðrir 15 manns.
Þótt húsið væri fult af gestum, þegar ég kom, stóðu
þeir að eins við nokkur augnablik, af því að einhver
skaut því að þeim, að við lilylum að vera þreyttir
°g syfjaðir og hefðum því gott af að fara að hvila
°kkur. Við mundum hafa nóg næði til þess að tal-
ast við að morgni, sögðu þeir. Við fórum nú samt
ekki að sofa, þegar þeir voru farnir, lieldur sátum
við uppi hálfa nóttina og ræddum um alt það ný-
stárlega, sem fyrir okkur hafði borið. Eskimóarnir
^ínir virtust enn æstari af því öllu en ég. Þeim fanst
e*ns og þeir hefðu lifað einhverja af sögum þeim,
sem gömlu mennirnir segðu stundum í skammdeginu
1 samkomuhúsunum. Að vísu væri þetta vingjarnlegt
fólk og sakleysislegt útlits, en samt sem áður mundi
Það vera hættulega göldrótt eins og fólkið í sögun-
uni, sem feður þeirra hefðu sagt þeim frá í æsku.
^laekenzie-sveinninn minn, Tannaumirk, þóttist
hafa heyrt dæmi þessa hjá manninum, sem hann
hafði borðað hjá; liann hafði mist hníf sinn niður
uni ís á selveiðum, en svo öflugir voru eiðarnir, sem
hann þuldi vfir vökinni, að valnið tók honum að
e*ns í olnboga og þó náði hann hnifnum af hafs-
Þotni. Og þetta gal hann, að sögn Tannaumirk’s,
Þi'áll fyrir það, þótt ísinn væri fullur faðmur á þykt
°8 sjórinn svo djúpur, að steinn hefði verið þó
nokkra stund að detta til bolns.
Cnda þótt ég vissi, hvaða svars mætti vænta, spurði
e8 inenn mína, livort þeir gætu trúað slíku. Vitan-
ega. Hvernig gæti ég spurl? Hefðu þeir ekki ofl-
s'nnis sagt mér, að menn af þeirra kynþætti hefðu