Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1919, Side 52

294
Villijálraur Stefánsson:
| iÐUNf5
að kannast við, að okkar Iæknar gælu ekki tekið
hrygg og hjarta úr manni; og þar eð þeir voru svo
hæverskir að rengja ekki, það sem ég sagði, þá hefði
verið óhæverskt af mér að rengja þá. Og þótt eg
hefði farið að spyrjast nánar fyrir, hefði það ekk*
stoðað; ég hefði ekki gelað breytt neinu í hinn»
bjargföstu trú þeirra á töfra-læknana og andasæf'
ingar þeirra. Og þrátt fyrir allar röksemdir, sem ág
hefði getað fært gegn þessu, hefði árangurinn orðið
nákvæmlega sá sami, sem sé sá — að ég hefði með
eigin vörum minum orðið að kannast við, að vorir
læknar væru ekki jafnokar þeirra.
Það var nær hádegi, þegar einhver spurði m*g’
hvort gestum væri ekki tekið ineð einhverjum ser-
slökum^hátíðabrigðum meðal hinna vestlægari þjóða-
Ég svaraði því svo, að venjulegasl kæmu þá albr
þorpsbúar saman á miklu dansmóti. Petta væri l’k®
tízka hjá þeim, sagði gistivinur minn mér, og úr þvt
siðirnir væru nú eins hjá báðum, ætluðu þeir að
reisa dansskála, svo stóran, að liann heíði getað býs*
tvo kynþælti; við skyldum fá að sjá, hversu þeIt
dönsuðu, og ef til vill stigum við þá dans fyrir Þa
líka. Ekki var fyr stungið upp á þessu en tylft ungra
manna hljóp hver heim til sin til þess að ná í snjo'
stakka sína, vettlinga og snjóhnifa. Og um miðaft311
var dansskálinn kominn upp, snjóhvelflng 9 fela ba>
og svo stór, að hún gat rúmað 40 standandi áborf'
endur hringinn í kring með 5 feta breiðu svæði *
miðið handa dansendunum.
Það hafði verið harðæri mörg ár í röð hjá þe®s"
um kynþætti og því lítið um skemlanir síðari árin
og ekki eftir nema ein bumba; aftur á móti höfðu
dansleikar verið tíðir hjá eldra fólkinu og þa
margar bumbur — en bumban er einasta hljóðf*rl
Eskimóa. Nú var heitt í veðri og sólskin, og á meðao
karlmennirnir voru að reisa dansskálann, fóru ein'