Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1924, Síða 8

246
Einar H. Kvaran:
IÐUNN
Álftnesingar ætluðu að byggja línuskip — og ég hafði
hugsað um það, að þess konar framkvæmdir yrðu
nú eftir af fleiri sveitum þessa lands. Ég hafði lesið
fyndni Þorsteins Erlingssonar um, að því hefði aldrei
verið um Álftanes spáð, að ættjörðin frelsaðist þar.
Og mér'hafði fundist, að ef íslenzkan væri talin
einhver hluti af ættjörðinni, þá hefði hún einmitt
»frelsast« þar, sem Sveinbjörn Egilsson og Hallgrímut
Scheving kendu og Konráð Gíslason og Jónas Hall-
grímsson og Ben. Gröndal og Jón Thoroddsen og
ýmsir aðrir þess konar menn lærðu.
Fleira var það auðvitað en illindin um Álftanesið,
sem dró huga minn þangað. Nesið er óneitanlega
merkilegur staður. Þaðan hefir þjóðinni verið stjórn-
að, en serstaklega þjakað um langan, langan tíma.
Hún bognaði raunalega undir öllu því fargi. Og svo
sótti hún á Álftanesið, í íslenzkuna sjálfa, máttinn
til þess að reisa sig við aftur. Á slíkum sögustöðum
er auðvelt að finna rætur sínar í liðnum tima. Og
þó að ég viti, að of mikið megi að öllu gera, og líka
að dýrkun fyrri alda, þá heilla slíkir staðir hugann.
Hitt og annað fleira lét mér verða ljúft að hugsa
til flutnings suður á nesið. Ég bjósl við meira næði
en ég hafði haft. Eg hlakkaði til að vera samvistum
við æðarkollur og kríur og kýr og sauðfé. Ég hugs-
aði til þess með gleði að horfa á heyvinnuna, þó að
ég væri orðinn of ónýtur til þess að taka þátt i henni.
Mér var mikil ánægja að þeirri tilhugsun að kynn-
ast bændafólki, sem ég hafði ekki þekt áður.
í engum efnum varð ég fyrir vonbrigðum. Mér
leið vel á Bessastöðum. Ég hitti engan mann, sem
ekki var boðinn og búinn til að sýna okkur góðvild,
og sumir lögðu svo mikla stund á það, að ég fyrir-
varð mig fyrir að þiggja slíkt, alveg óverðugur. Mér
auðnaðist meðal annars að semja þar síðasta kaflann
af Sögum Rannveigar, Sigríði á Bústöðum og Móra.