Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1926, Qupperneq 36

114
Einar H. Kvaran:
IÐUNN
miskunnarlaus. Tár og ásakanir annara hafa orðið hon-
um »nauðsynlegt salt í ljúfmeti lífsins«. Hann hefir
»gælt við syndir sínar, stigið dans við myrkfælnina«.
Hann hefir elt nautnirnar, hvar sem hann hefir komið
auga á þær, og velt sér úr einum kvenfaðminum í
annan. Konurnar hafa »engst af ekka«, en hann hefir
verið glaður. Og um tilveruna hefir hann helt úr sér
ókjörum af fimbulfambi slæpingsins, sem aldrei hefir
náð neinum tökum á veruleika hennar.
Og loks kemur að því, að þessi maður á að deyja.
Hel tekur í höndina á honum og leiðir hann með sér.
Þau ferðast saman um óraveg. Frá handtaki'hennar streymir
um hann ókendur friður. Hann rekur fyrir henni æfi
sína, og hún hjalar við hann. »Eg gef þér friðinn
og hamingjuna, eilífðina og augnablikið, í einu orði:
g/eymdu“, segir hún. Og »hann sekkur í haf umgeypn-
andi sælu, og sofnar«. Samt vaknar hann aftur. Þá
hittir hann eina af sínum gömlu unnustum, sem hann
hefir hlaupist frá. Með þeim verða óumræðilegir fagna-
fundir. Enn sofnar hann, í fangi hennar. Og »um morg-
uninn, þegar hann vaknar, er alt gleymt. Alt er nýtt
fyrir hann, grasið og sólin, döggin og ástin. Og tím-
inn líður, endalaust. Þúsund ár, en að eins einn dagur«.
O. s. frv.
Þetta er nú ábyrgðin, sem haldið er að oss af þeim
manninum, sem kvartar undan því, að hann sakni mest
ábyrgðarinnar, áhættunnar, úr einhyggjunni! Mér finst
þurfa nokkura einurð til slíkra ummæla, eftir að hafa
ritað »Fornar ástir« — enda ekki bent á með einu orði
að lífsskoðunin hafi breyzt síðan. Mér finst nokkuð vafa-
samt, hvort þetta verður með réttu nefnt »heilindi«.
Það væri sjálfsagt mörgum þægilegt og fýsilegt, ef
veruleikinn væri sjálfur í jafn-mjúku daðri við lítilmensk-