Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1926, Síða 47

IDUNN
Knut Hamsun:
125
fæti sínum. Sjórinn féll löðrandi upp að eynni í hægð-
um sínum og sveipaði mig dunum, úti við varphólmana,
Iangt í burtu flugu og görguðu sjófuglar af öllu tægi.
En hafið lukti um mig á alla vegu eins og faðmur.
Blessað sé lífið og jörðin og himininn, blessaðir séu
óvinir mínir, á þessari stundu get eg verið versta óvini
mínum blíður og bundið skóþveng hans. . . .
Ein af skútum Macks er að vinda upp segl, þar er
sungið hátt og söngurinn berst til mín. Hljóðið kemur
mér kunnuglega fyrir og hugurinn fyllist sólskini. Eg
ræ að bryggjpnni og geng hjá verbúðunum heim á leið.
Dagurinn er liðinn, eg . . held aftur út í skóg. Hægur
andvari líður hljóðlega á móti mér, í andlitið. Vertu
blessaður, segi eg við blæinn, af því þú kemur í and-
litið á mér, vertu blessaður; blóðið beygir sig í æðum
mínum í þakkargerð til þín« (Pan, bls. 115—16).
Það eru slíkar stundir sem þessar, er hér var lýst,
sem ákveða hina ströngu baráttu líísins fyrir sjálfu sér
og gera hana a. m. k. þolanlega. Það eru hátíðastundir
lífsins, strjálar að vísu og oftast stuttar. En reikunar-
maðurinn, pílagrímur lífsins kynnist mörgu og verður
auðugur að reynslu. Hann tekur því sem ber að hönd-
um með auðmýkt og þökk —: lífið á líka sín smáu
þægindi og gleðistundir! Fanginn á kerrunni, sem ekur
honum til aftökustaðar, hefir sest ófyrirsynju á nagla,
sem gengur upp úr sætisfjölinni. Hann mjakar sér ögn
til og situr sér strax mikið hægar. . . . Reikunarmað-
urinn brennur heldur ekki af gremju yfir því að öðrum
veittist meira en honum. Hann hefir að vísu farið margs
á mis, en líka notið margs, og alt stenst það víst nokk-
urnveginn á. Markmið hans er að lifa —: en í lífinu á
hann ekkert markmið: Tak for livet! Det var yndigt
at leve! Það er því síst að undra, þó hann verði