Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1926, Síða 55

IÐUNN
Ásgeir Magnússon: Heimsendir.
133
Vmislegt finst til vamar, en uppgötvunum jarðarbúa
eru líka takmörk sett. Kuldinn magnast og ber að lok-
um hærra hlut. Löng dauðans nótt bindur að síðustu
enda á alt.
Systur jarðar vorrar — reikistjörnurnar sjö — verða
einnig kuldans og dauðans herfang. Sólin sjálf lifir lengst.
Hún verður rauð og síðan dimmrauð. Sloknar hún því-
næst og hylur sig hraunstorku. Verður þá ásýnd hennar
úfin og svört. Djúpar hrukkur og fellingar myndast.
Ellin tekur að rista hana rúnum sínum.
Hitalát sólar rjenar þá óðum. Arrhenius telur að á
biljón árum missi hún aðeins Viooo hluta hita síns, þegar
hraunskurn er lagst yfir hana alla, og síðan minna og
minna er skelin þyknar. Ofsahiti bíður þá bundinn í
djúpum sólar og geymist þar um aldur og æfi.
Reikistjörnurnar renna brautir sínar eftir sem áður og
alt þetta mikla dauðraríki berst um geiminn.
Sólin er þá að vísu sloknuð en eigi aldauða. Æfa-
.lengi brunar hún um rúmið hlaðin ferlegustu sprengi-
efnum og bíður þess er verða vill.
Árekstur hnatta. Stjarnfræðingar þekkja fátt, sem
ætla má að orki því, að heimur sá er vjer byggjum,
deyi fyrir örlög fram. Tvívegis á liðinni öld hefir jörð
vor gengið gegnum hala á halastjörnu og vissi enginn
af því nema stjarnfræðingar af reikningum sínum. Sama
var 1910, þegar Halleys halastjarna gekk um garð. Eng-
inn fann neitt er þar að kom, enda eigi þess að vænta,
því að flestallar spár um endalok veraldar byggjast á
eintómum hindurvitnum. Árekstur hnatta getur þó hugs-
ast. Hann er eitt af því fáa, sem hnöttum má að grandi
verða.
Berist sólin um geiminn endalausar aldaraðir, þá