Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1932, Qupperneq 4

290
Ágæti hóglífis.
ibunn
að mæli með hóglífi, verð ég að geta einnar,
sem óg get ekki fallist á, þó að alment sé talin giild.
Þegar maður, sem á nóg fyrir sig að leggja, tekst á
hendur einhver hversdagsstörf, t. d. kenslu eða vélritun,
þá er honum sagt, að imieð þessu atferli taki hann brauð-
ið frá munni anmaria. Þetta sé því ljótt. Ef þessi rök-
semd væri rétt, þyrfti iekki annars við til þess að allir
hefðu miunninn fullain af brauði, en að allir væru iðju-
lausir. Vér gleymum því að jafnaði, er vér tökum svo
til orða, að imenn eyða yfirleitt því, sem þeir innhenda.
og að með þessari eyðslu skapa þeir atvinnu. Á meöan
maður eyðir tekjurn sínum, kemur hann nákvæmlega
jafnmiklu brauði í munn éinum meö eyðslunni eins og
hann tekur úr munmi öðrum með því að afla þeirria.
Frá þessu sjónarmiiði er sá einn þorpari, sem leggur
upp. Ef hann lætur sparifé siitt í sokk eða sjóvetling,
eins og gert var í gamJa daga, er það augljóst, að féð
skapar ekkii atvinnu. Þetta ier ekki eins augljóst, ef hann
kemur því fyrir til áyöxtuinar, enda koima þá ný sjón-
armið til isögunnar.
Algongasta meðferð sparifjár er sú, að lána það ein-
hverri ríkisstjórn. Með því nú að meginhluti útgjalda
aLlra siðaðra ríkJsstjórnia er í þvi fólginn að greiða
kostnað af liðnum ófriði oig undirbúa ófrið í framtíðinni,
þá verður sparifjáreigandinn, sem lánar ríkisstjóm fé
sitt, eins oig vondu mennirnir í leikritum Shaikespeares,
sem leigja sér miorðingja. Einii verulegi árangurinn af
fjármálavenjum slíks manns er sá, að auka vígbúnað
þess ríkis, er hann lánar fé sitt. Það væri jjví augljós-
lega betur farið, að hann eyddi fé sínu, jafnvel þó að
hann eyddi því í stór-drykkjur og fjárhættuspil.
Nú mun mér verða sivarað, að öðru máli gegni, ef
fénu sé vardð til iðnaðarfyrirtækja. Þessu skal játað, aö