Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1932, Blaðsíða 62

348
Niður 'í kolanámu.
ÍÐUNN
reginmyrkri undirdjúparana. Og óvönum eru lamparnir
óþægilegir. Við hvert fótniál slást peir til eftir hreyf-
ingum líkamans og válda prautum i höfði og auguni.
Að all-langri stundu liðinni er beygt iran í ein af hira-
unr mörgu hliðargöngum og staðnæmist við langa röð
vagna, er hvíla á teinum. Fylgdarmaðuriinn bendir niður
í einn peirra og býður okikur brosandi að „taka sæti“.
Hér er að taka peim pægindum, sem bjóðast, hispurs-
larast. Við komunnst naumlega fyrir í vagniramra mieð
pví að sitja flöturn beiraum. Að pví loknu sraertir verk-
stjórinn práð, er liggur með öðrium hlið'arveggnum, og
samsturadis erum við a ferð iran í pröng göng og ská-
höll miður á við. Hraðinn eykst, og nakið hergiö yfir
höfði manns er ægilega nærri. Vagraröðin fram undan
sýnist nema við loftið í göngunum, og pótt ég liggi
nær flatur, pjóta klettanybburnar frarn hjá ekki spannár-
lengd frá hauskúpunni. Ein ógætileg hreyfing og
kolavagninn væri orðiinn að líkkistu.
Mér finst pessi ferð ætla seint að enda. Þó kemur
par, og mi erram við á botni námuranar, röskum 1100
fetrarn undir yfirborði jarðar.
Hér er auðsýnilegia verið að vinna. Alt umhverfis
heyrist vagnaskrölt og vélia, rekuglamur og hakahögg,
og við og við glórir í daufiar ljóstýrur á lömpuira
raámumanna. Hér er aftur orðið sæmiiega hátt til lofts
og göra,gin prar, en andrúmsloftið er eitthvað óviðfeldið1,
og ég hefi orð á j>ví. — „Við dæl'wm pvi niður," er
svarið.
Alt í ein.u heyri ég mjukt, hreimpýtt hraegg rétt við
hliðiraa, og á sama aragabragði flýgur mér í hug saga
frá bernsku mirarai, saga um íslenzka hesta, sem
seldir voru til Engiaradis ti’l námuprælkunar. Eg
heyrði pá sagt, að peir yrðu svo skelfdir við hiö raýja.