Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1932, Blaðsíða 70

356
Ungir rithöfundar.
iðunn
hennd það, fylgidísinmii, siean er \rii'ð hltð honuimi í hvierju
ljóðd:
„Ef segði ég þér alt um sorgirnar þungu,
sem syndarann snauða þjá,
er vonlaus hann starir í vetrarmyrkrið,
— ég veit að þú grétir þá.“
Enn Ifða þrjú ár. Ný bók. „$g lœt sem 'ég soji.“ Hand-
bragðið er sízt betra en á hiirni fyrri bók, suni kvæðin
alt of iöng (Karl faðir minn), önmuir laus í reipunum
(Opið bréf). Og þö er bókin mikiu betri. Klökkvinn er
náiega horfinn úr röddinni, en í staðinn koonin kulda-
glettni, eins og ver,a ber á krepputímum. Og Jóhannes
er að fá einsöngsróm, verða sérstæðari, einkum um
efnisvalið. Hann hefir kvatt sinn fyrri heian, samtímis
því, að kotið, þar sem hann fæddist, er komið í auðn.
Og hvað er annað að gera? Hamn gengur nú á hóim við
þær sýnir, sem aÖ honurn steðjuðu; í „Ef segði ég þér
alt“:
„Á bak við sálmasönginn
fer sultarskjálfti um þjóð.
— Og gas og guðsafneitun
og gaddavír og blóð —
Hann veit, að
„Það hjálpar ekki að hvísla
né hossa fólki í ró.
Um jörðu bruna bílar
og bryndrekar um sjó.“
Ný öld er rumnin upp.
í þessari bók eru mörg góð kvæði (Sonur götunmar,
Hversdagsleiki, í ódáðahrauni). Viðfangsefnin stærri en
áðmr, þroskaðri maður að verki, og honum er meiria
niðri fyrir. Jóhanmes heíir flutt s:g á hinn æðra bekk
meðal íslenzkra ljóðská'lda, pg þair eru teljandi, sem
honunt sitja ofar nú. Hins má. raunar ekki dyljast, að