Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1932, Blaðsíða 94

380
Bækur.
IÐUNN
sem hyggur á fraina, má ekki víla fyrir sér að leggja á
leiðir, sem ekki eru pegar troðnar af ððrum. Hann verður
að hafa hugrekki til að skýra frá reynslu sinni eins og
hún var og teikna umhverfi sitt eins og lianii sér það
ekki bara eins og aðrir hafa teiknað það. Annars virðist S.
H. hafa nokkur þau skilyrði, sem góður rithöfundur má
ekki án vera. Hann er bæði athugull á lífið í kringum sig
og íhugull um þau rök, sem ráða örlögum manna. Hann
gæti orðið sálkönnuður, sem ristir dýpra en allur fjöldinn.
Það sýnir saga eins og „Torfi“ og fleiri sögur í þessari
bók. — Vonandi verður þyngri skriður á skútunni hans og
stærri boðar-fyrir stafni, þegar hann ýtir úr vör næst.
Ásgeir Jónsson hefir skrifað skáldsögu all-langa, sem
hann nefnir „Allt“. Efni sögunnar, sem gerist á löngu liðn-
um tíma, er mjög „dramatískt" — um ástir, svik, barns-
morð og aftöku. En höf. hefir færst meira í fang en hann
er fær um að leysa af hendi, svo að sagan verður engan,
veginn að því skapi áhrifamikil, sem efnið er stórbrotið og
átakanlegt. I}að má vel vera, að þessi höfundur, sem lik-
lega er ungur að aldri, geti einhvern tima skrifað sæmilega
bók. En þá verður hann að beita sjálfan sig ströngum aga,
þroska smekk sinn og auka kunnáttu sína, meðal annars í
meðferð málsins.
Nckkuð svipað er að segja um Vigjás Einarsson, sein
gefur út ljóðakverið „Bræðir'1. Hann er allur af vilja gerður
— vjlja til að yrkja, vilja til að hneyksla siðsama borgara,
vilja til að velta um „hinni marggyltu mannfélagshöll".
Þetta kann nú að vera gott og blessað í sjálfu sér, en
„góð meining enga gerir stoð", þegar kunnáttuleysið og
hroðvirknin haldast í hendur. Ég er alls ekki frá því, að í
þessum unga manni kunni að leynast einhver ljóðræn æð.
En hann skortir tilfinnanlega þroska og kunnáttu, og því
ræður hann ekki við viðfangsefnin. Hann er eins og farfugl,
sem flýgur til norðurhjarans á Qóu, — löngu á undan vori
og sumri. En ef til vill mætti segja, að þessi litla ljóða-
bók væri merkilegt tákn tímanna, þrátt fyrir alla bresti
— að hún væri kvalaóp vanræktrar æsku, sem á þessum
síðustu og verstu tímum eru flestar bjargir bannaðar, en
])i áir rýmra vængjafang og vill ekki sætta sig við ömur-
legt hlutskifti sitt. Á. H.