Kirkjuritið - 01.07.1935, Síða 18

266
Hinn almenni kirkjufundur. Kirkjuritið.
Nú þurfa allir, sem trúa því að fagnaðarerindið geti frelsað
mennina, að taka höndum saman, starfa og framkvæma. Það
veit enginn, hversu margir í okkar kirkju óska þess að gera
boðskap Jesú að lögmáli lífs síns. En þeir eru oft einmana og
vantar hvatningu til að hefjast handa og leggja út í þá miklu
áhættu að treysta Guði og Jesú í einu og öllu. Eins er um þjóna
kirkjunnar, prestana, sem alt of víða eru einir á ferð, átakan-
lega einmana, án þess nokkurntíma að fá hvatningu eða upp-
örvun i störfum sínum fyrir ríki Krists. í þessu andrúmslofti
vill áhuginn dvína og verða að blaktandi skari. Það er Guðs
eins að blása lifi i rjúkandi hörkveik og reisa við hinn brákaða
reyr, en orð og hugsanir bræðra og systra í kirkju Ivrists, sem
eiga ástúð, kærleika og innilega fyrirbæn fyrir starfinu, geta
orðið svo áhrifarík, að engan dreymir um. Lærisveinar Jesú
eiga aldrei að vera einmana með trú sína. Hann sagði sjálfur,
að þeir ættu allir að vera eitt, ein hjörð ag einn liirðir. Látum
þau orð hans verða veruleik í hverri sókn, hverju prestakalli, i
allri kirkjunni. í andrúmslofti, þar sem kuldinn og afskiftaleysið
legst um mann eins og helgreipar, kulnar alt líf og sloknar all-
ur áhugi fyr eða siðar. Boðskapur kirkjunnar á ekki aðeins
að birtast í orðum, heldur einnig í athöfnum. Trú, sem starfar
i kærleika, er sá vitnisburður um gildi fagnaðarerindis Jesú
Krists, sem enginn getur efast um eða í móti mælt. Svo er þetta:
Allir sem vilja vinna að vaxandi áhrifum kristindómsins á
þjóðlífið skulu gera það með djörfung og fögnuði. ,,Ég fyrir-
verð mig ekki fyrir fagnaðarerindið; þvi að það er kraftur
Guðs til hjálpræðis hverjum þeini sem trúir“. Hann hefir vafa-
laust fengið að heyra það, postulinn, sem ritar þessi orð, að
boðskapurinn, sem hann væri að flytja, væri ekki mikils-
virði, margir hafa hrist höfuð sín og ekkert þótt til hans koma.
En hann misti ekki kjark sinn fyrir því. Kristur var líf hans,
konungur hans og drottinn. Þessvegna átti hann fullkomna
djörfung. — Nú á dögum má oft heyra talað um það, að boð-
skapur kirkjunnar eða það, sem hún hefir að flytja, sé næsta lítils
virði í samanburði við margt annað, er nútiminn hefir að bjóða.
Þá hættir mörgum við að gefast upp, yfirgefa Jesú og flýja.
Þvi þarf nú á djörfung að halda, óbilandi hugrekki og þreki,
er lætur alt háð og alla lítilsvirðingu fara fram hjá sér, án þess
að hafa hin minstu áhrif á trú eða áhuga. Ef einhver elskar
Jesú, tilbiður hann og treystir honum í einu og öllu, getur ekk-
ert fengið þann til að yfirgefa Jesú. Það er líka augljóst, að þeir,
sem ganga hikandi, óákveðnir, hálfvolgir í áhuganum og hræddir
við alla andúð til baráttunnar, er bíður fram undan, geta ekki