Kirkjuritið - 01.07.1935, Síða 33

Kirkjuritið.
Hinn almenni kirkjufundur.
281
minum þar eins og ég vildi, og eins og ég ætti að gera. Og þó
veit ég það, að það er einmitt það, sem fjölmargir safnaðar-
menn gefa mest fyrir um alt land, að geta kynst presti sínum.
Og presturinn á vissulega að vera vinur á hverju heimili presta-
kalls síns. En hvernig i ósköpunum eiga t. d. 40 prestar, eins
og til er ætlast að þjóni sveitum landsins, að fá tíma til að
vera nánir vinir og ráðunautar, leiðtogar og sálusorgarar þess-
arar dreifðu safnaða? Það skilur hver og einn, að er gjörsam-
lega ómögulegt svo í lagi sé. Og ég býst líka við, að fáir geri sér
grein fyrir, hvaða störf eru af prestunum heimtuð, og hvaða
tíma þau kosta. Það tekur sinn tíma að undirbúa sig til messu-
gerðar og jarðarfara og fermingarundirbúnings. Það tekur sinn
tima að fara til aukaverkanna út um sveitir, og eyða altaf ein-
um, og stundum 2—3 dögum í að skira eitt barn. Og illa er
sá prestur kominn, sem ekki hefir einhvern tíma afgangs ti!
þess að fylgjast með og lesa. Það þarf því ekki um það að orð-
lengja, að í þessum stóru, mannmörgu og yfirferðarörðugu
prestaköllum hlýtur hin eiginlega prestsþjónusta að stranda i
þvi, að presturinn reyni að komast yfir hin embættislegu skyldu-
störf, en alt hið innra starf lendir á hakanum.
En hvar lendir það?
Eitt það, sem álitið er einna sannastur spegill á trúarlíf al-
mennings og áhuga í andlegum málum, eru messuskýrslur prest-
anna. Þegar talað er um hnignunar- og niðurlægingarástand is-
lenzku þjóðkirkjunnar er vanalega benl á öll messuföllin sem
dæmi þess, hve prestarnir séu ýmist óduglegir eða söfnuðirnir
algerlega áhugalausir um trúmálin. Og i greinargerð launamála-
nefndar er ótvírætt gefið í skyn, að jafnvel sé ekki að marka
skýrslurnar um messurnar, þvi aldrei sé þess getið, hve margir
kirkjugestirnir séu. Séra Sveinn Víkingur gerði í siðasta tbl.
Kirkjuritsins skörulega grein fyrir, hve gersamlegur spéspegill
messuskýrslurnar séu á kirkjurækni fólks, starfsemi prestanna
og trúarástandið yfirleitt. Og halda hefði mátt, að launamála-
nefndin hefði verið kunnugri ástandinu í sveitunum heldur en
svo, að leggja eins mikið upp úr þeim, eins og sýnist að hún
geri. Ég hika ekki við að fullyrða, að á þeim er ekkert að
byggja i þessum efnum. Vegalengdir, veðurfar, fámenni á bæj-
unum og aðrir örðugleikar koma þar til greina, sem ekki er
gætt eins og skyldi. Og ég held, að ég megi fullyrða, af kunnug-
leik þeim, sem ég hefi fengið af starfsemi minni í íslenzku
þjóðkirkjunni um tvo tugi ára, að meiri misskilningur á íslenzkri
alþýðu er ekki til, heldur en sá, að álita hana trúlausa, eða með
öllu athugalausa um þau efni. Við erum ekki þannig gerðir í