Kirkjuritið - 01.07.1935, Qupperneq 40

288 Hinn alnienni kirkjufundur. KirkjuritiÖ.
á að koma frá kristninni, friðarandi og bróðurhugur til alhliða
viðreisnar. Það er sannleiki, sem kennari sagði i hrifningu hér
fyrir fáum dögum, að það væri aðeins eitt, sem gæti orðið okkur
og öllum heiminum lausn frá kreppu og vandræðum. Það var
þetta eina, sem forðum var Gyðingum hneyksli og Grikkjum
heimska og er mörgum enn í dag: Jesús Kristur og hann kross-
festur.
Samtök okkar verða að vera í lífsambandi við Iirist eins og
greinarnar við vínviðinn. Það er grundvallarskilyrðið — einka-
skilyrði þess, að greinarnar beri ávöxt, því aðeins hafa sam-
tökin nokkurt gildi. Það er hægt að halda fundi, flytja ræður
og erindi, samþykkja ályktanir og tillögur o. s. frv., en það
stoðar ekki hið minsta, ef Kristur er ekki í verki með. „Án min
getið þér alls ekkert gjört“, sagði hann sjálfur. Þessvegna verð-
um við fyrst og síðast hvert um sig að leitast við að lifa og
starfa í samfélagi við hann og sækja samvinnu okkar þannig
afl og þrótt. Þá mun hver grein hreinsuð, svo að hún beri meiri
ávöxt. Þá mun Kristur samkvæmt fyrirheiti sínu vera mitt á
meðal okkar, hlessun hans hvila yfir störfunum og þau megna
að greiða aiula hans veg um þjóðlífið.
En hvernig eiga samtökin að koma fram út á við? Hver skip-
un á að verða á þeim?
Skipulagið er þegar til, kirkjufélagið með sóknum þess, presta-
köllum og prófastsdæmum. Það þarf að blása lífi og anda í það
skipulag. Kristnin þarf að eignast innan vébanda þess einvala-
lið um land alt, sem berst samtaka fyrir málum hennar, fleiri
eða færri menn í hverri sókn. Nú má enginn misskilja orð mín
svo, að ég telji ekki kristið fólk þar hvarvetna fyrir. Ég veit, að
það vinnur starf sitt í kyrþey og þvi fylgir hinn hljóði súrdeigs-
kraftur kristninnar. En það er ekki nóg — og allra sizt nú á
þessari skipulagningaröld, að menn starfi aðeins einir sér.
í hverri sókn á landinu er starfandi sóknarnefnd og auk þess
i flestum Hallgrímsnefnd. Eru þessar nefndir oft skipaðar ó-
hugamönnum um kristindómsmól, og mun einkum hafa verið lagt
kapp á að velja Hallgrímsnefndirnar þannig. Hvað er nú eðli-
legra en það, að þessar nefndir, safnaðarfulltrúi og sóknarprest-
ur treysti samvinnu sín á milli kristnilífinu í sókninni til efling-
ar og fái að auki þá í lið ineð sér karla og konur, sem hafa til
þess vilja og hæfileika?
Ég hugsa mér, að presturinn eigi að þessu frumkvæðið. Hon-
um stendur það allra næst, sem hefir valið sér það að æfistarfi
að vera andlegur leiðtogi safnaðarins. Það er beinlinis í verka-
hring hans. En verði einhversstaðar misbrestur ó forgöngu hans