Kirkjuritið - 01.07.1935, Qupperneq 42

290
Hinn almehni kirkjufundur. Kii-kjuritiÖ.
félags íslands, líkt og undirbúningsnefndin hefir gjört aö þessu
sinni. En auðvitað htýtur jafnan að hvíla mestur þunginn. á
herðum þess eða þeirra, sem eiga heima í fjórðungnum þar
sem kirkjufundurinn verður haldinn hvert sinn. Nefndarmenn-
irnir styðja jafnframt í samráði við prófasta eða deildarstjórn-
ir Prestafélagsins að minni fundunum hverir í sinum fjórðungi.
ÖIl nefndin hefir ennfremur með höndum aðalstjórn þessar-
ar samvinnu um landið, og eiga að liggja til hennar þræðir frá
starfsfiokkunum í hverri sókn. Með þessu fyrirkomulagi fengj-
ust ærin skilyrði til þroska bæði út á við og inn á við. Og vald
kirkjufundanna mundi vaxa.
Ef til vill efast sum okkar um það, að þessi skipun á samtök-
um og samvinnu að kristindómsmálum komist nokkurn tíma i
framkvæmd. Við getum talað fallega um þetta fram og aftur, en
svo fái að sitja við orðin ein.
Það væri þungur dómur um kristni okkar líkt og orðin i
dæmisögunni: Þú ótrúi og lati þjónn.
Stjórnmálaflokkarnir koma sér upp félögum í hverri sveit
eða kauptuni á stórum svæðum, og fulltrúar þaðan fjölmenna
á flokksþing fyrir alt landið. Þar er ekkert til fyrirstöðu og á-
huginn nógur. Er það sízt að lasta. En svo ætti kirkjunni að
vera þetta ókleift, kirkjunni, sem stendur öld af öld og horfir
á stjórnmálaflokkana leysast sundur og hverfa hvern á fætur
öðrum, kirkjunni, sem fjallar ekki aðeins um þau málin, sem
varða tímann heldur einnig eilífðina, kirkjunni, sem á þann
leiðtogann, er kveður til fylgdar við sig alt, sem bezt er og
helgast í mannssálunum og veitir því æðstu svölun með líl'i
sínu, dauða og upprisu.
Megum við vera svo lítiltrúuð, að við efumst unr nlátt ís-
lenzku kirkjunnar til þess að verða lifandi félagsskapur um
sveitir og sjávarbygðir landsins — salt jarðar, er bæti alt þjóð-
lífið og verji skemdum og rotnuh? Það hefir að vísu verið sagt
nýlega, að pólitíkin væri átrúnaður okkar íslendinga. En ég
hygg, að enginn kraftur geti látið steina hennar verða að brauði.
Ivristnin ein getur varið þjóðarsálina hungurmorði.
Og hvað dvelur þá, að samtökin og samvinnan verði hafin?
Fundur okkar er fjölsóttari en ýmsi'r þorðu að gjöra sér vonir
um og ljós vottur um lifandi áhuga. Hér eru prestar og full-
trúar mjög margra safnaða. Samtökin þurfa að byrja þegar í
sóknunum, er heim kemur — verða framhald þessa fundar.
Með því stuðlið þið einnig að því, að starfsflokkar eflist í fleiri
söfnuðum, en hingað hafa sent fulltrúa að þessu sinni. Flytjið
sem víðast héðan bróðurkveðju og hvöt. Jafnframt verða prestar