Kirkjuritið - 01.07.1935, Síða 53

Kirkjuritið.
Hinn almenni kirkjufundur.
301
— ■ markmið hennar og tilgangur. Sé markmiðinu: glæðingu
trúar, stælingu góðvilja og göfgun tilfinningalífsins gleymt eða
slept, þá er ekki lengur um safnaðarfræðslu að ræða, hversu
góð sem starfsemin kann að vera i sjálfu sér. Hitt er hinsvegar
algert aukaatriði, hvar fræðslan fer fram. Því verða atvik og
staðhættir m. a. að ráða. Sönn sufnaðarfræðsla á fyrst og fremst
að leitast við að auðsýna í trú sinni rfygð, og í rfygð sinni trú og
þekkingn. Hugsjónin, sem hún stefnir að, er:
„gróandi þjóðlíf með þverrandi tár,
er þroskast á giiðsrikis-brant".
Það er henni aðalatriði. Það er hennar andi, lif og sál. Það er
hennar „úpphaf og endir“.
Það liggur i eðli málsins, að slík lræðsla sem þessi á og
hlýtur að vera frjáls og ólögmælt og alls ekki liður í fræðslu-
kerfi þjóðfélagsins. Hér er að ræða um frjálsa trúar- og menn'-
ingarstarfsemi, sem áhugi kirkjuvina, presta og leikmanna;
heldur uppi að nokkru, en sjálfsnám og sjálfsstarf njótendanna
að öðru leyti. Hið eina sem hana bindur, er markmið hennar
og tilgangur. Fyrirkomulag hennar þarf t. d. ekki nauðsynlega
að vera alstaðar eitt og hið sama. Reynslan á að skera úr,
hvað bezt hæfir á hverjum stað. Á einum stað gæti t. d. bezt
átt við að hafa sunnudagaskóla í mörgum aldursdeildum. Ann-
arsstaðar samkomur með fræðsluerindum og lesflokkum. Enn
annarssstaðar félagssamtök o. s. frv„ og er sjálfsagt að hafa
livert það fyrirkomulag, sem hugleiknast þykir á þeim og þeim
staðnum og tilgangshæfast. Mér er kunnugt um, að i einum
söfnuði landsins hefir það fyrirkomulag, sem nú skal sagt frá,
verið iiotað með viðunandi árangri 2 seinustu veturna: Fyrri
veturinn voru erindi kirkjusögulegs efnis flutt á sunnudags-
kvöldum við og við i safnaðarlcirkjunni. Samkomurnar byrjuðu
jafnan á stuttum orgelforleik og ávarpi. Siðan var sunginn sálm-
ur og erindi flutt. í sambandi við það var þeim, sem hlýddu,
gefinn kostur á nánari fræðslu um efnið í einkasamtölum á
vissum tímum heima hjá fyrirlesaranum, og notuðu allmargir
það boð. Fór svo, að fljótt myndaðist fastur lesflokkur. Sam-
komunni lauk jafnan með sálmi. — í vetur, sem leið, voru sam-
komurnar haldnar með sama sniði eins og áður, en efni erind-
anna nokkru fjölbreyttara. Út frá þeim stofnuðust svo 2 les-
flokkar, er störfuðu prýðilega. Alt var þetta tómstunda vinna,
og fná því að vísu ekki við miklu búast. Ég hygg þó, að árang-
urinn hafi orðið svo góður, að vel væri, ef allar tómstundir
manna gæfu aldrei minni arð, menningar- og siðgæðilega talað.
Það er enginn smáræðisgróði, ef hægt væri að kenna ungum og