Kirkjuritið - 01.07.1935, Qupperneq 55

Kirkjuritið.
Hinn almenni kirkjufundur.
308
Virðum núlegt ástand fyrir oss meS hliðsjón af spurningunni,
sem ég bar fyrst upp. Hverfum fyrst að fræðslumálunum. Hvers
verðum vér visari?
lvrafa nútímans er, að nienn viti margt, og kunni góð skil á
ýmsum flóknum fyrirbrigðum nútímalifsins og geli brotið
vandasöm viðfangsefni til mergjar. Geta menn jietta alment að
lokinni lögmæltri fræðslu þjóðfélagsins? Ég hygg, að flestir
muni draga það í efa, enda er annars litil sem engin von. Ber
þar a. m. k. tvent til. Annað er það, að margt af því, sem þarf
lil að geta þetta, er ekki að öllum jafnaði á boðstólum í kenslu-
sölum, og það er engan veginn skólans sök. Hitt er, að bæði
eru skólaár almennings fá og stutt, og eins það, að fyrir mörgum
manninum kemur skólagangan á það aldursskeið, þegar þroska,
elju og vilja virðist oft vanta til að tileinka sér það, sem með er
farið, og gera sér það arðvænt. Hér við bætist svo það, að marg-
ir láta sér nægja þetta þekkingarhrafl, sem þeir náðu í á skóla-
árum sínum, og bæta þar engu við — ef þeir eru þá ekki altaf
að gleyma, í stað þess að þeir ættu altaf að vera að læra, svo
lengi sem lifað er. Þvi fer sem fer. Það sýnist ganga staöregnd-
nm næst, að fyrir þœr sakir verður mörgum minna úr lífinu en
elta myndi. Þar með er sýnt, að oss vantar einlwerskonar
fræðslu, sem veitir holla og staðgóða þekkingu og hjálp og upp-
örvun á hentugum tínw og á hagkvæman háit, og setur alþjóð
manna æfilangt á nokkurskonar skólabekk. Þetta vill safnaðar-
fræðslan gera, og geri hún það, verður hún ekki óþörf talin.
Litum svo á kirkju- og kristindómsmálin. Er safnaðarfræðsl-
unnar þar nokkur þörf? Gerum oss það ljóst.
Nútímamanninum er fræðsla og staðgóð þekking nauðsynleg,
eins og áður er fram tekið. En fleira kemur til greina. Eins
og hver maður hefir bæði líkama og sál með sameiginlegum
ög sérstökum þörfum, eins kallar sálin eftir fleiru en kaldri og
i'aunhæfri þekkingunni einni saman. Vilja- og tilíinningalífinu
má.ekki gleyma. Viljann til mannsæmilegs lífs hér megin og full-
sælu hinumegin þarf að vekja og stæla, og tilfinningarnar þarf
að göfga og hreinsa. Guðsbarnið í oss grætur, ef það fær eigi
næringu við þess hæfi. En hver er sn næring, sem því er holl-
ust og þroskavænlegust?
Þessari spurningu hefi ég velt fyrir mér á margar lundir og i
mörg ár. Ég þykist hafa gert það af fullkominni alvöru og leitað
sannleikans með einlægni i þessum efnum. Ég þykist hafa tekið
svo margt til greina og leitað svo víða, sem aðstaða mín hefir
•eyft. Og niðurstaða min er þessi: Það er Kristur sjálfur, kross-
festur og upprisinn, og boðskapur hans, eins og hann var kirkj-