Kirkjuritið - 01.07.1935, Qupperneq 72

320
Ásmundur Guðmundsson:
KirkjuHtiíS.
hans, öfl, sem vilja kristnina i landinu feiga og vinna
gegn henni leynt eða ljóst, því að völd þeirra yfir liug-
um manna liggja við. Að nokluiru leyti hafa þau öfl sótt
þrótt sinn handan um höf, að öðru leyti eru þau heima
alin. Þau hasta á lærisveina Krists, að þeir skuli þegja.
Og þegar þeir þegja ekki, eru þeir ataðir auri. Burt með
þá. Þeir eiga engau rétl á sér. Því færri starfsmenn
kristni og kirkju, því betra. Kristnin er talin hygð á
blekkingu og táli, kirkjan alstaðar vígi svartasta aftur-
halds, þröngsýni, ofstækis og mammonsþjónustu, bæn-
in gagnslaus, guðstrúin háskaleg villa. Eilíft lif fyrir
mennina í æðra heimi ekki til. Ljósi er umhverft í
myrkur. Og hvað sem öllum trúarskoðunum kann að
liða, þá eru sumir þættirnir í stjórnmálabaráttunni hér
á landi hersýnilega heiðnir og gegn anda Ivrists. Hún
er þrungin úlfúð og hatri, öfund og heift. Og skugg-
ana er látið leggja inn í barnssálirnar. Börnin eru
leidd i iiólitiskan félagsskap, þar sem um þau leikur
slíkt hráslagaloft, að hætt er við, að trúarþrá þeirra,
bæurækni og trúarlíf bíði þess aldrei bætur. Þeim eru
gefin stjórnmál i staðinn fjrrir fagnaðarerindi Krists,
steinar fyrir brauð, höggormur fyrir fisk. Enn er, eins og
jafnvel sumstaðar á Gyðingalandi forðum, amast við
því, að börnin syngi Iíristi lof í helgidóminum, reynt
að ósanna orðin: „Af munni barna og brjóstmylkinga
hefir þú búið þér lof“.
Þessi andstæðuöfl við Krist er einnig að finna lijá hin-
um mikla mannfjölda — þorra þjóðarinnar, sem kenn-
ir sig við Krist og á þann hátt' að ininsta kosti telur sig
veita honum fylgi. Það er fyrst og fremst bein afleiðing
af því, lijá hve mörgúm stjórnmálaofstækið skipar það
rúm í hjartanu, er trúin skyldi. Svo veldur miklu sljó-
leiki og skilningsleysi á að meta það, sem vér höfum átt
og alist upp við frá bernsku. Innra líf svarar ékki til
ytra forms og sprettur af hálfvelgja og hræsni, sem
Kristur kvað yfir svo þunga dóma. Þótt leitað sé undir