Kirkjuritið - 01.07.1935, Síða 74

322
Ásmundur Guðmundsson:
Kirkjuritið.
eða málleysingi, er þeim eins og minsti bróðir eða systir
Jesú Krists. Þær lifa öðrum, en ekki sjálfum sér. Þær
ganga fórnarbraut og eru ósigrandi. Þær biðja eins og
skáldið við sóttarsæng þess er líður:
„Æ, gef þú mjer, kærleikur,
kröm hans um stund.
að hvíla þau líðandi beinin“.
Þær signa brestandi augu ástvina sinna og finna, að
dauðastundin er sigurhátíð sæl og blíð þrátt fyrir alt.
Þær eru hetjur jafnt frammi fyrir lífi og hel. Þær hafa
staðið undir krossi Krists, þær liafa borið ilmjurtir út
að gröf hans. Þær haf séð — og sjá hann upprisinn.
Enginn getur sagt, hversu mikið þjóðlífið á þessum
konum að þakka og öðrum þeim hku má liðnum
öldum, mæðrum kristninnar í landinu. Það er þessi
flokkur kvenna og karla, sem er liér salt jarðar og vér
vonum, að geti i krafti Krists eytt skemdunum og rotn-
uninni í þjóðlifinu.
En verður það svo?
Hvað sjá himnesk augu Krists, er hann horfir fram á
veg þjóðarinnar um ókomin ár og aldir? Verður gró-
andi þjóðlif, sem þroskast á guðsríkisbraut?
Eða ....
Horfir hann á hrun og rústir, af þvi að þjóðin þekkir
ekki sinn vitjunartíma?
Verður hatrið hér viðurstygð eyðingarinnar?
Fall Jerúsalem var ekki hefnd frá Guði. Guð er aldrei
heiftrækinn hefnandi, lieldur altaf ástríkur faðir. Fall
Jerúsalem og Gyðingaþjóðarinnar var aðeins óhjá-
kvæmileg afleiðing af því, að trúin var feld í helfjötra
og.stirðniið, svo að siðirnir spiltust, drengskapinn þraut
og þegar ljósið skein i myrkrinu, þá tók myrkrið ekki
á móti því. Og svo hlýtur hverri þjóð að fara, er þá
stefnu tekur.
Hvaða örlög erum vér að búa Islandi?