Kirkjuritið - 01.07.1935, Síða 76

324
Ásmundur Guðmundsson:
Kirkjuritið.
hvert sem leiðin kann að liggja. Vér verðum að leita
hærra til lians, enda þótt það verði kross, sem hefur
oss upp að honum eins og' í sálminum stendur. Vér
verðum, þegar á reynir, með einhverjum hætti að
drekka af sama bikarnum og skírast sömu skírninni
sem lærisveinarnir, er um liásætin báðu. Fórnarleiðin
liggur lil lífsins, síngirnisleiðin til glötunar. Og það er
alveg sama lögmálið, sem ríkir í lífi einstaklinga og
þjóða. Með því að opna sálir vorar fyrir guðdómsmætti
kærleikans, geislastaf lifssólarinnar til þessarar jarðar
— Kristi, þá björgum vér ekki aðeins i æðstum skilningi
lífi sjálfra vor, heldur einnig lífi þjóðar vorrar. Ég sé
ekkert annað en áhrifin frá Ivristi, er geti forðað því
við hruni, andlega, siðferðilega — og efnalega, því að
þar sem fyrst er leilað guðsríkis, þar mun alt annað
veitast að auki.
Eigingirnin er undirrót vorra þjóðlífsmeina, haturs-
ins, öfundarinnar, illgirninnar og fláttskaparins, og
þeirri rót getur ekkert unnið á nema hinn lieiti eldur,
sem leggur frá kærleika Krists og kærleika föðursins.
Hann einn megnar að brenna sorann burt úr þjóðlífinu.
Og hann mun einnig veita oss kraft til að skilja, að hver
einlæg og sönn viðleitni og þrá til að bæta úr böli ein-
staklinga og félagsböli er af Guði vakin, og að ávextir
kristninnar eiga að verða miklir og dýrlegir á því sviði.
Þá munum vér sjá, að í kristnilífi vorrar þjóðar eins
og annara þjóða liafa trén um of skygt á skóginn, ein-
staklingarnir á félagsheildina, og að nú verður kristnin
að beina meir afli sínu að félagsmálunum, hefja öflug
samtök til umbúta og vinna þannig fagurt guðsríkis-
starf. Þá vitum vér á þessum degi, hvað til friðar lieyrir.
Með fyrstu bátshöfninni, sem sigldi að fslandsströnd-
um, hóf Kristur hér innför sína. Hann hafði fylgt sjó-
mönnunum um liafið eins og bræðrum þeirra á Genesa-
ret forðum og vindur og sjór ekki grandað veiku fari.
Þeir sáu fjöllin rísa hvert af öðru, hallir og hamraborgir