Kirkjuritið - 01.07.1935, Qupperneq 84

.132
Erlendar bækur.
Kirkjuritið.
bundnari (systematisk), þrátt fyrir alla „dialektik". Barth hræð-
ist „kerfin“ eins og pestina, hugsanagangur Brunners lendir
óhjákvæmilega í „kerfi“. Enda hefir samkomulagið milli þeirra
verið skrykkjótt.
Barth er eins og hressandi sterkur stormur, sem „gráfeysknu
kvistina bugar og hrýtur" og feykir burt allri lognmollu og þoku.
svo að vér sjáum hið dýrðlega útsýni. Og svo kemur Brunner og
lýsir því og skýrir það fyrir oss, hve fagurt og dýrmætt það er.
sem við sjáum og eigum — í Kristi. Bartli ryður um koll öllum
Babelsturnum mannlegrar speki, án þess að vægja nokkru eða
nokkrum — vegna þess, að þeir skyggja á Krist og er ætlað að
ná til himins. „Þið getið bygt ykkar trönur annarsstaðar — en
þið skuluð bara ekki guðlasta með þeirri ímyndun, að þið náið
til himins með þessar trönur“. — Brunner er þessu alveg sam-
mála. En hann fer með oss og reynir að leiða oss fyrir sjónir.
hvers vegna verði að kollvarpa þessum turnum, sýnir oss, að
undirstöðurnar eru skakkar og sprungnar — og umfram alt, eins
og Barth, að þarna skyggi þeir á Krist. Og svo gefur hann bend-
ingar um það, hvar spekin eigi að byggja sínar hallir, svo að þær
njóti sín — án þess að skyggja á Krist.
Hjá báðum er útsýnið fagurt, sjóndeildarhringurinn viður, já
— þar mætist hvergi himinn og jörð — og í því er alvaran fólg-
in hvergi, nema einmitt þar sem þeir standa, á grundvelli
hinnar yfirnáttúrlegu opinberunar, i „absolutum" skilningi.
grundvelli þeirrar opinberunar, sem kemur „senkrecht von oben“
— og að öðrum kosti alls ekki.
„Dialektiska“ guðfræðin er mjög lítt þekt hér á landi, að öðru
leyti en því, að sumir virðast myrkfælnir við hana. En hvort
sem menn nú geta fylgt henni að málum eða ekki, þá getur það
þó ekki talist vansalaust, að islenzkir guðfræðingar hafi ekki
kynt sér þá guðfræði, sem nú síðustu árin hefir að meira eða
minna leyti mótað alla guðfræði Um gervallan heim (a. m. k.
alla prótestantiska guðfræði), hvort sem menn eru málsvarar
hennar eða andmælendur.
Það er nú oft svo, að það er talsverðum vanda bundið að
fin'ná heppilegar bækur, sem veiti áreiðanlega fræðslu um mál-
efnin, og því erfiðara er ])etta, sem málefnin eru flóknari. Eg
hefi oft rekið mig á það, að menn álíta, að „dialektiska“ guðfræð-
in sé svo margflókin og þverstæðukend, að það kosti ógurlega
fyrirhöfn að kynna sér hana. Því skal nú ekki neitað, að sum
„dialektisk“ guðfræðirit eru tyrfin, en hins vegar er þar úr svo
miklu að velja, að vafalaust geta allir fundið eitthvað við sitt
hæfi. Það er sá hængur á, að allar þýskar bækur eru nú mjög