Kirkjuritið - 01.01.1936, Blaðsíða 39

Kirkjuritiís.
Endurminningar.
33
Mér er i barnsminni, er ég sá séra Þorvald i fyrsta sinn, koin
hann þá á heimili foreldra minna að húsvitja, og var þeim og
heimilinu ókunnur. Náttúrlega var tekið á móti prestinum eftir
föngum. Mér er sérstaklega minnisstætt, hvað hann var hisp-
urslaus í framgöngu, glaður í viðmóti, og sagði svo einkennilega
skemtilega frá daglegum atburðum, að frásögn hans var ekki
svo létt að gleyma. Öll framganga hans var yfirlætislaus., en
prúðmannleg. Ég var þá svo ungur, að hann taldi varla von,
að greyið væri mikið farinn að lesa. Iíg var mjög feiminn við
hann, en —• flest man ég jiað, sem hann sagði við mig. Eitl jjótti
mér einkennilegt, að þá er hann skrifaði manntalið, skrifaði hann
ekki við borð eins og ég hafði séð aðra menn gjöra, heldur reit
hann á hné sínu. Mest spjallaði hann við afa minn, sem |)á var
háaldraður maður, urðu viðræður þeirra langar og vinsamlegar,
enda var afi minn fróðijr á þátiðarvísu og minnugur.
Eins og gengur um börnin, jiá var mér sérstaklega minnis-
stæð fyrsta kirkjuferðin mm. Séra Þorvaldur var fyrsti prest-
urinn, sem ég heyrði flytja guðsþjónustu. Úti í bjarma minning-
anna — langt á bak við nútíðina — sé ég hann enn standa
Prestskrýddan fyrir altarinu á Mel. Framburðurinn var svo ein-
kennilegur, fastur og styrkur, að hvert einasta orð hafði sín
úhrif. „Læsti sig gegnum líf og sál, sem ljósið í gegnum myrluir"
segir Einar Hjörleifsson um Bólu-Hjáimar, og eiga þau uinmæli
hka einkar vel við framburð séra Þorvalds. í daglegu tali stam-
aði hann — en Jiá er hann las, kom stamið ekki að sök. Séra
Þorvaldur tónaði aldrei, kvaðst vera ósöngvinn. Yerður þess
síðar getið.
Pljótt koin séra Þorvaldur við opinber mál sveitar og sýslu.
Hvort hann var í hreppsnefnd, man ég ekki, en i sýslunefnd var
luinn um langt skeið og jiað lil dauðadags. A árabilinu 1882—7
loku ýmsar sveitir það ráð, að hjálpa og styrkja fátækar fjöl-
■skyldur til að komast vestur um haf til Ameríku. Sem víðar var
aokkuð af fólki i Miðfirði, sem vantaði fararefni, því að bæði var
lónaður fár og verðlitiII. Mig minnir að vorið 1881 væri rætt um
það á fundi að skjóta saman og styrkja einhverja efnalitla menn
Hl að komast til Ameríku, og sýndist flestum það jafnvel bezta
urræðið, undir því viðhorfi, sem þá var. Á móti þessu reis séra
Þorvaldur, taldi það hörmulega hugsunarvillu að verja fé til að
hjálpa fólki til að flýja ættjörðina, enda myndi það hefna sín fyr
en val'ði. Væri fé fyrir hendi til að lijálpa fólkinu af landi burt, þá
væri það eins til að vera kyrru heima á ættjörðinni, þar hefði það
litið dagsljósið, þar myndi það vilja bera beinin, enda hefði ætt-
Jorðin þær skyldur gagnvart börnmn sínum að forða þeim frá van-
3