Kirkjuritið - 01.01.1936, Qupperneq 20

14 GuíSbrandur Sigurðsson: Kirkjuritið.
ir markmið að evða öllu trúarlífi. Jafnvel hjá vorri fá-
mennu þjóð heyrast raddir um það, að kristindóminn
beri að leggja niður. Hann sé gagnslaus, og jafnvel þránd-
ur í götu ánnara framfara. Nú er það svo, að mönnum
virðist vera í brjóst borið að hafa einbvern álrúnað.
Sálin þráir að bafa eitthvert lifsakkeri, einbver æðri
máttarvöld til þess að styðjast við, að minsta kosti á
alvarlegustu stundum lífsins. Jafnvel þjóðir á lægsta
menningarstigi mynda sér einhvern átrúnað. Mann-
lcynssagan kennir oss það ótvírætt, að hnignun bverrar
þjóðar kemur fyrst fram í trúleysi og siðspillingu, sem
leitt befir til algjörðrar tortímingar, þegar fram liðu
stundir. Öndvegisþjóðir liafa liðið undir lok, og hnignun-
in hefir bafist með þverrandi trúarlífi, en í kjölfar þess
hefir andlegur og' líkamlegur þroski og manndómur
farið. Það er staðreynd, að trúarlíf og andleg og likam-
leg menning fylgist að.
íslenzk þjóð befir játað kristna trú í harl nær 1000
ár, og notið af því andlega og menningarlega blessun-
arrika ávexti. Mestu andans menn á öllum tímum liafa
orðið að viðurkenna, að kristindómurinn standi framar
öðrum háleitustu trúarbrögðum heimsins, enda er hann
bygður á þeirri lifsspeki, sem Ivristur sjálfur kendi.
Kristur hefir kent oss að þekkja Alföðurinn sem óend-
anlega kærleiksríkan föður. Hann hefir kent oss, að
elskan til Guðs og manna er æðsta boðorðið. Hann hefir
kent oss, að vér getum örugg leitað Guðs í bljúgri bæn
með vissu um bænlieyrslu á þann hátt, er oss bezl hent-
ar. Hann hefir kent oss, að kærleikurinn er sterkasla
lífsafliði að hann er aflgjafi frá Guði, að bann er mest-
ur í heimi. Er þá ekki kristin trú þess virði, að mikið
sé leggjandi í sölurnar til þess að halda henni og efla
])roska þjóðarinnar undir merkjum liennar? Jú vissu-
lega. En þá verður þjóðin að vakna, áður en það er ol'
seint, því að annars flýtur hún sofandi að feigðar ósi.
Allar þjóðir bafa á öllum tímum átt sína spámenn.