Kirkjuritið - 01.01.1936, Blaðsíða 50

11
Útfararsálmur.
Kirkjuritið.
Eða hvað finst niönnum nú á (lögum uni |)á brcyting frá
gamalli venju, sem orðin er, frá því er alt, sem hverri útför
heyrði til, átti að vera svart? Merki sorgarinnar átti að ráða i
öllu. Húsin voru tjölduð svörtum klæðum, allir klæddust sorg-
arbúningi, kistan var svörl eins og myrkur grafarinnar, alt varð
að syrgja, helzt að gráta.
Nú eru svörtu tjöldin í húsunum horfin, og í stað svörtu
kistunnar er koiiiin hvít, að miusta kosli þegar um greftrun
barna og unglinga er að ræða, og þykir öllum, bæði prestum
og söfnuðum, betur hlýða. Með hvítu blómskrýddu kistunni,
sem geymir síðustu leifar þessarar jarðnesku tilveru, er einmitt
komið inn á þá götuna, sem ég vil að gengin sé, þegar við fylgj-
um foreldrum, systkinum, vinum eða öðrum vaudamönnum til
grafar. Þrátt fyrir daprar hugsanir og vota brá á skilnaðarstundu,
verðum við líka að vera mint á, að ástvininum látna er móttaka
veitt á æðra landi.
Fyrir minni vitund ætti það að vera eðlileg og sjáifsögð
venja, að kristinn maður, sem fylgir kristnum bróður eða syst-
ur til hinztu hvílu, og fellir saknaðartár á skilnaðarstundu, gangi
frá gröfínni með þá fullu vissu í brjósti, að betri vist sé nú
ástvininum búin, og því skal kórið syngja sigurlag með veikum
mjúkum tónum, sem minna á, að i fjarska er horfna vininum
fagnað með sigursöngshljómum.
Ég skal ekki hér dæma, hvort útfararsálmar þeir, sem við
eigum, eru til þess fallnir að l'ylgja þeim horfna með sigur-
hljómum yfir á lífsins land, en ég vil fullyrða, að þau útfarar-
lög, sem venjulega eru notuð, eru ekki til þess fallin. Með
því er þó enginn dómur uppkveðinn yfir gildi sönglaganna
sjálfra. Hitt er minn dómur, að við ættum að nota fleiri
lög, lö(/, sem lika slá á þá strengi i hjörtum manna, er vakið
geta friðsælan fögnuð á skilnaðarstund. Gísli H. Kristjánsson.
ÚTFARARSÁLMUR.
Lag: Himnafaðir hér.
Bliknar roðnuð rós.
Rökkur hjúpar Ijós.
Skugga ber á börn í jarðardölum.
Syngur sigurlag
sólskinsríkan dag
engilrödd í drottins dýrðarsölum.