Kirkjuritið - 01.01.1936, Blaðsíða 8

2
Ásmundur Guðmundsson:
KirkjuritiS.
rísa livert af öSru voldug og vegleg. Djarfar og' háar
hugsjónir skálda vorra taka að verða að veruleika að
einhverju leyti. Dalur fyllist skógi. Nýir trjálundir vaxa
víða um land og' boða, að það geti aftur orðið jafn fag-
tirhúið milli fjalls og' fjöru sem á landnámsöld. „Hlíð-
in“ horfir enn á ný — og fleiri héruð — á hallanda suniri
yfir hleika akra. íslenzk mold getur veitt sonum hrauð í
bókstaflegri merkingu. Hún l)ýr yfir frjómagni til þess
að breiða yfir sig lifandi kornstangamóðu um velli, móa
og mýrarsund — svo langt sem augað eygir. Þannig á
Fjallkonan að verða hlaðhúin í skaut niður. Höfuðmið
hafsins eru einnig að opna henni nýja nægtabrunna.
()g afl fossanna lýsir, vermir og vinnur meir og meir
þau verk, sem áður þurfti til aðstoð annara þjóða. Iðn-
aður eflist, og þar sem hagar hendur og orka náttúrunn-
ar leggjast á eitt, verður lyft mörgu Gretlistaki, sem
engan grunaði til skamms tíma, að unt myndi. Þetta
land vill Guð gefa oss nútímakynslóðinni og komandi
kynslóðum, ef vér kunnum að þiggja. Það var ekki telcið
með vopnum og valdi af annari þjóð, heldur komið að
])vi ónumdu. Feður vorir og mæður liafa háð lífsstríð sitt
á undan oss öld af öld og' greitt oss veginn. Ganga þeirra
hefir oft orðið eyðimerkurganga við skort og' elda og
isa. Nú fyrst sjáum vér í raun og veru, með þrautir þeirra
að baki, hvílikt þetta land er og getur orðið, og að vér
eigum nýtt landnám framundan oss.
En vér munum aldrei eignast fyrirheitna landið að
heiðingja hætti, með síngirni og sérþótta, úlfúð og hatri,
öfund og tortrygni hver við annan. Erfiðleikarnir, sem
vér þurfum að yfirstíga og vér höfum sjálfir baka'ð oss
að ýmsu leyti, eru miklu meiri en svo. Vér getum enn
lirunið niður í óbygðinni fyrir handan fyrirheitna land-
ið, og' aðrir erfl það. Traust á Guði, siðgæði og samstarf
í bróðerni fá ein klofið vötnin. Vér komumst ekki yfir
Jórdan nerna sem kristin þjóð.
Þetta verður að segjast. Og þetta verður að skilja.