Kirkjuritið - 01.11.1936, Side 7

Kirkjuritið. Píslarvætti Péturs og Páls postula.
357
Það verður ekki sýnt með rökum, að nokkur kristinn
maður liafi játað á sig hlutdeild í brunanum. „Sökin“,
sem þeir játuðu, var blátt áfram sú, að þeir væru
kristnir. Engin ástæða er beldur til að ætla, að þeir, sem
fyrst voru handteknir, bafi sagt til bræðra sinna, enda
þótt reynt væri að pína þá lil þess. bbi það er sennilegast,
að yfirvöldin liafi náð í bréf og skjöl kristinna manna og
komist þannig að raun um, að þeir voru ekki gyðing-
legur sértrúarflokkur, heldur vildu stofna ný heimstrú-
arbrög'ð og þá jafnframt kollvarpa trú og helgisiðum
Piómaveldis. Þetta er það, sem Tacitus kallaði „batur til
mannkynsins“. Nú vildi Neró bæði svala blóðþorsta
borgarmúgsins og veila bonnm og sjálfum sér þá skemt-
un, að bætt yrði að brjóta heilann um upptök eldanna
i Róm.
Skemtistaður var ákveðinn bringleikasviðið á báls-
draginu á hægri bönd við Tiber, þar sem Vatikanball-
irnar slanda nú. Lystigarðar keisarans lágu umhverfis
og hafði eldurinn ekki komist þangað. Þeir voru
opnaðir öllum borgarlýðnum, sem streymdi að þúsund-
um saman. Tacitus gefur með nokkurum orðum bug-
mynd um það, sem fór fram á leikvellinum. Þeir, sem
dæmdir voru til dauða, voru fyrst látnir ganga í langri
fylkingu bringinn í kring. Það átti að gefa áhorfendun-
um nokkurs konar forsmekk að því, er við myndi taka.
Því næst var rekinn inn flokkur af kristnum mönnum,
körlum og konum, vöfðum villidýrabúðum, og ólmum
bundum slept á bópinn til þess að rifa liann í sig. Þegar
áhorfendur böfðu fengið nægju sina af þessum ójafna
leik, þá voru krossar bornir fram og reistir, og aðrir
menn festir á þá. Síðan var hlevpt út á þá banhungr-
uðum villidýrum. Ekkert af þessu var þó mjög nýstár-
legt á bringleikasviðum Rómaborgar. En að áliðnum
degi skyldi sýna hópmyndir úr goðsögnunum og þjóð-
sögunum, Herkúles brendan á báli, Orfevs tættan sund-
nr, Dirke bundna við liorn á mannýgu nauti o. s. frv.