Kirkjuritið - 01.11.1936, Blaðsíða 31

Kírkjuritið. Um hvað ertu að hugsa. 381
hann því með einu orði: „Trúarþörfin". Ég fann, að nu
þurfti ég að spyrja að svo mörgu til þess að hafa gagn af
þessu svari, en aðstæður leyfðu það ekki, svo að ég var einn eftir
með minar hugsanir, er snerust mjög um hugtakið „trúarþörf“.
Til hvers er hún? Mig fýsti mjög að komast að einhverri niður-
stöðu. Ég hugsaði mér hana á þessa leið: Eins og hver lifandi
efnislíkami leitar, jafnvel ósjálfrátt, þess, er hann þarf sér tii
lífs og viðhalds og sækir það svo fast, að hann jafnvel breytir
lögun sinni til þess að eiga fremur kost á að ná því, sem þörf-
in krefur, eins leitar mannsandinn, sem er lilill neisti af al-
heimssálinni og örlítil ögn af alheimsheildinni, þess, sem hann
þarfnast og honum samkvæmt eðli sinu er samboðið. Af þvi
mannsandinn er æðra eðlis, leitar hann að því góða, því bezta
sem til er. Hann leitar að ljósi, sem ekkert skyggir á. Að gleði,
sem engin sorg særir. Að friði, sem ekkert fær raskað. Að sann-
leika, sem örugt má treysta. Að réttlæti, sem er óbrigðult. Að
mætti, sem ekki þarf að lúta neinu valdi. Að valdi, sem ekki er
hægt að skerða. Að lífi, sem ekki getur dáið. Að kærleika, sem
ekkert fær staðist á móti, vegua þess alheimsmáttar, sem hann í
sjálfu sér er. Að sivarandi alsælu. Að fullkomnun alls þess, sem er
gott. í öllu þessu og mörgu fleiru virðist mér trúarþörf manns-
andans fólgin. En þessi leit, framkomin fyrir knýjandi þörf,sannar
mér, meðal annars, að það, sem leitað er að, er til. Því það er
ekki sjálfu sér samkvæmt, að mannsandinn liafi frá upphafi vega
sinna þörf fyrir nokkuð, sem ekki er til. Þess vegna trúi ég því,
að Guð sé til og að ég muni finna hann, annaðhvort hér, eða i
öðru, að ég vona, fullkomnara lífi.
Stundum hugsa ég um, hvað ýms orð og setningar hafa mis-
munandi áhrif, oft eftir því, hvernig þau eru sögð. Það eru ekki
ætíð stóru orðin, sem hafa sterkust eða bezt áhrif. Það eru oft
öllu fremur létt og látlaus orð. Tökum sem dæmi fögru orðin: „í
Guðs friði“. Stundum hefir fylt hug minn, hve mikið felst í þess-
um orðum. Við vitum vel, að það er mikils virði, og oft meir en
við vitum i svipinn, að fá góðar óskir, en hversu miklu meira er
það ekki, að vera óskað góðs og gefið það um leið. Mér verður
hugsað til þeirra manna, og ég vildi geta orðið þeirrar sælutil-
finningar aðnjótandi, sem þeir hljóta að liafa orðið, er hlustuðu
á Krist, er hann sagði. „Friður sé með yður. Minn frið gef ég yð-
ur“. Hann óskaði og gaf um leið Guðs frið. Allir vilja öðlast
hann, og til þess munu vera farnar margar leiðir. Ég hefi reynt
að hugsa mér leið, sem liggi i áttina að því takmarki, að öðlast
Guðs frið. Ég hugsa mér, meðal annars, að maður verði að fá
fyrirgefningu allra, sem maður hefir brotið eitthvað á móti. En