Kirkjuritið - 01.11.1936, Qupperneq 18

368
Sáttargerðin.
Kirkjuritið.
VII.
Minningardagur þessara atburða í kristninni er 29.
júní. En nú er ekki lengur sungin Pétursmessa og Páls
í kirkjunum um land alt þann dag. Nú biður landslýður
ekki framar þeirrar bænar, sem ég sá krotaða víða á
veggi í elztu salakynnum Rómaborgar: Pétur og Páll, biðj-
ið fyrir oss. Það kann að vera gróði í vissum skilningi, eins
og það var liolt jTfirleitt að losna við dýrlingadýrkun ka-
þólsku kirkjunnar. En þó fór þá talsvert af bveiti með. Vér
höfum mikils mist við það að liætta að minnast ýmsra
lieilagra manna eins vel og rækilega og skyldi. Vér
mættum vel og ættum að halda þeim Pétri og Páli há-
lið í hjartanu minningardag þeirra, postulunum mestu
og píslarvottunum. Vér verðum ríkari við það. Því að
það er sall, sem einn frumherji siðaskiftanna með þjóð
vorri sagði: „Helga menn á fólk að taka sér lil fyrir-
myndar í kærleika og trú. Dæmi helgra mánna eru hinir
réttu lielgu dómar“. Asmundur Guðmundsson.
SÁTTARGERÐIN.
Sú tilfinning hefir altaf vaxið hjá mér með aldrinum
og reynslunni: Að án Guðs megna ég ekkert við eruni
eins og í lofsöngnum stendur „blaktandi strá“, og okkar
stuttu og stopulu jarðlíf hljóta aðeins merkingu og
gildi í samræmi við það, í hvaða mæli okkur er unt „að
láta sættast við Guð“, láta náð hans nægja okkur og
vera starfandi í okkur. Það er undarlegt, að það er fyrst
að opnast fyrir mér nú, livað þetta með sáltargerðina
er djúpt og viturlegl lijá Páli. Er það ekki hin víðtæk-
asta og almennasta þörf alls mannkynsins að láta sætt-
ast við Guð, taka á sig krossinn, gangast undir agann
og skylduna? Hversu margir eru ósáttir við Guð og eyða
því lífinu í hina vonlausu barátlu gegn ofureflinu, óhæf-
ir að skynja náð hans. (Úr bréfi frá presti).