Kirkjuritið - 01.11.1936, Side 29

Kirkjuritið.
Um hvað ertu að liugsa.
379
harfa-innflutning í samrænii við það. sem innflutningshöftunum
er harðast beitt gegn“.
Séra Þorgrímur Sigurðsson flutti fyrir fjölmenni erindi, er
hann nefndi: Um ríki, skóla og kirkju.
UM HVAÐ ERTU AÐ HUGSA?
Þannig spyr oft einn annan. Svarið er oftast þetta: Það er nú
svo sem ekki neitt. En þetta „svo sem ekki neitt“ er þó æfinlega
eitthvað. Ég hefi líka verið spurður að þessu, og einmitt svarað
eins og aðrir, og svo búið talið um það. En nú hefi ég ætlað mér
að láta ykkur heyra örlítið brot af hugsunum mínum.
Stundum er ég að hugsa um, hvað mér finst heimurinn vondur.
Mér virðist bera svo mikið á eigingirni, öfund, hatri og hefni-
girni. Ég þarf ekki að fara langt eftir dæmum. Ég þarf ekki ann-
að en taka eina ögn af heiminum, það er sjálfan mig. Ég hefi svo
vel fundið, hvernig ég, með andúð minni og illum hugsunum gagn-
vart öðrum, hefi skemt fyrir þeim, máske óútreiknanlega mikið,
og eyðilagt fyrir sjálfum mér marga dýrmæta stund frá því að
hugsa um svo margt þarflegt, uppbyggilegt og fagurt, sem nóg er
til af, bara ef maður aðeins reynir að koma auga á það og beita
huganum að því. Og hver eru svo launin? Líður mér þá nokkuð
betur, þótt ég gæti á einlivern hátt svalað eigingirni minni? Jú.
nokkur augnablik. En sé ég i rauninni hugsandi vera, þá er slíkt
ekki lengi að hefna sin, og bezt er það, að ranglætið hefni sin
sjálft á orsökinni. Að öfunda, já, það er nú hægt að hugsa sem
svo, að það sé bara meinlaus samanburður, hjá mér og öðrum.
en skamt er oft öfganna á milli. Leggi ég hugann til muna í það.
að finna þennan mismun, liður varla langt um, þar til ég fer að
auka hann, og áður en ég veit af, er hann orðinn svo ranglátur.
að hugur minn nálgast aðra stefnu, og hún er sú, að mér verður
miður vel við þann og liina, er ég ber mig saman við, en ekki
veitir slíkt neina vellíðan, síður en svo. En það er næstum eins
og sjálfsagt, að menn séu öfundaðir, ef dæma skal eftir gamla
málshættinum: „Aumur er öfundlaus maður“. Mér virðist ekkert
á móti þvi, að sá, sem öfundar, fái annan málshátt, á móti hinum.
og vil ég hafa hann svona: „Oft liður illa öfundarseggnum“.
Ég get af skiljanlegum ástæðum borið um, að hann væri ekki
mjög rangur.