Kirkjuritið - 01.10.1939, Blaðsíða 4

Kirkjuritið - 01.10.1939, Blaðsíða 4
290 Ásmundur Guðmundsson: Október. það, sem helzt er unt að læra af þessum hörmungatím- um, þegar mannkynið er eins og týndi sonurinn langt að heiman frá föður sínum, rammvilt við draf svínanna. Þar var það þó, sem hann rankaði við sér — „kom til sjálfs sín“, eins og ])að er orðað í dæmisögunni. Öflin, sem lirundu stríðinu af slað, búa einnig oss i brjósti. Eins og talið er að hafið og hreyfingar þess endurspeglist i einum dropa, þannig hirtist lif mannkynsins í lífi ein- staklingsins. Smáheimurinn þar er í mynd og líkingu stóra lieimsins. Innra fyrir í sálum vorum er einnig háð stríð, viltar og spiltar livatir berjast gegn því, sem göfugast er og hezt. „Ólmir hundar geyja í kjallara hússins“, eins og skáld eitt sagði, „þeir rífa í hlekkina, búnir þess að shta þá“. Með kinnroða hljótúm vér að kannast við ægivald sjálfselskunnar hjá oss i ótal myndum, valdið, sem æsii' stríðsliugsjónina i lífi miljónanna öld eftir öld, valdið, sem negldi Jesú á kross. Ilið sama sjáum vér i lifi þjóð- ar vorrar á liðnum árum. Að sönnu höfum vér átt að fagna á þessu bhðá og bjarta sumri meira friði og sani- stiltari tökum til þjóðarheilla heldur en áður um langa hrið, en mörg ár fram áð þvi hefir þjóðmálabarátta vor verið ofurlítil smámynd al' því, sem verið hefir að gerast og enn er að gerast í heiminum umhverfis oss. Vér höf- um því litlu meiri rétt en Pilatus forðum til þess að þv0 oss um hendurnar og segja: Sýkn erum vér af þessu blóði. Þetta nnm sjálfsprófun leiða i Ijós, sé einlægni v'i>' höfð og ekki hirt um að fegra neitt, heldur sjá það eins og það er. Þegar týndi sonurinn kom til sjálfs sin, sagði hann: Efí vil laka mig upp og fara til föður míns. Og hann hélt heim. Þannig skyldi oss einnig fara. Stríðstímarnir eiga jafnframt að verða oss tímar afturhvarfs — afturhvarls til Irúar á Krist. Þvi að kristindómsskortur veldur einn öllu hölvi. Boð Krists eru skýr og einföld: „Þú skall elska drottin, Guð þinn, af öllu hjarta þínu. Þú skalt elska na- unga þinn eins og sjálfan þig“. „Ef þú ert að bera gáf11
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.