Kirkjuritið - 01.10.1939, Qupperneq 4

290
Ásmundur Guðmundsson:
Október.
það, sem helzt er unt að læra af þessum hörmungatím-
um, þegar mannkynið er eins og týndi sonurinn langt að
heiman frá föður sínum, rammvilt við draf svínanna.
Þar var það þó, sem hann rankaði við sér — „kom til
sjálfs sín“, eins og ])að er orðað í dæmisögunni.
Öflin, sem lirundu stríðinu af slað, búa einnig oss i brjósti.
Eins og talið er að hafið og hreyfingar þess endurspeglist
i einum dropa, þannig hirtist lif mannkynsins í lífi ein-
staklingsins. Smáheimurinn þar er í mynd og líkingu stóra
lieimsins. Innra fyrir í sálum vorum er einnig háð stríð,
viltar og spiltar livatir berjast gegn því, sem göfugast er
og hezt. „Ólmir hundar geyja í kjallara hússins“, eins og
skáld eitt sagði, „þeir rífa í hlekkina, búnir þess að shta
þá“. Með kinnroða hljótúm vér að kannast við ægivald
sjálfselskunnar hjá oss i ótal myndum, valdið, sem æsii'
stríðsliugsjónina i lífi miljónanna öld eftir öld, valdið,
sem negldi Jesú á kross. Ilið sama sjáum vér i lifi þjóð-
ar vorrar á liðnum árum. Að sönnu höfum vér átt að
fagna á þessu bhðá og bjarta sumri meira friði og sani-
stiltari tökum til þjóðarheilla heldur en áður um langa
hrið, en mörg ár fram áð þvi hefir þjóðmálabarátta vor
verið ofurlítil smámynd al' því, sem verið hefir að gerast
og enn er að gerast í heiminum umhverfis oss. Vér höf-
um því litlu meiri rétt en Pilatus forðum til þess að þv0
oss um hendurnar og segja: Sýkn erum vér af þessu
blóði. Þetta nnm sjálfsprófun leiða i Ijós, sé einlægni v'i>'
höfð og ekki hirt um að fegra neitt, heldur sjá það eins
og það er.
Þegar týndi sonurinn kom til sjálfs sin, sagði hann: Efí
vil laka mig upp og fara til föður míns. Og hann hélt
heim. Þannig skyldi oss einnig fara. Stríðstímarnir eiga
jafnframt að verða oss tímar afturhvarfs — afturhvarls
til Irúar á Krist. Þvi að kristindómsskortur veldur einn
öllu hölvi. Boð Krists eru skýr og einföld: „Þú skall elska
drottin, Guð þinn, af öllu hjarta þínu. Þú skalt elska na-
unga þinn eins og sjálfan þig“. „Ef þú ert að bera gáf11